Stap op

Stap op de fiets, die geparkeerd staat in het hoge gras, dat zo in de avond vochtig glanst, en fiets langs de donkere sloot, over een meanderend pad, omringt door de weemoedig zoete geur van fluitekruid en kamperfoelie, die de weg naar je jeugdherinneringen volledig open leggen, en plots zie je jezelf weer als kind; met een koptelefoon op, helemaal verdiept in je tweedehands walkman, wandelend tussen honderden anderen in een langvergeten avondvierdaagse.
Verderop, in de brede laan groeien rijen kersenbomen, hun weelderige bloesems lijken haast onnatuurlijk roze in het licht van de straatlantaarns, hun wulpsheid misplaatst in de eenzame nacht, terwijl je verder fiets, zacht neuriënd, de tekst ben je vergeten, maar de muziek blijft in je hoofd hangen, als een droom die je je maar half herinnert.
Dan verder langs het kanaal, inmiddels afwisselend tussen stilstaand en gejaagd, een straatkat kijkt je even aan, je kijkt terug en staat even stil, een eend nestelt zich nog wat dieper in de berm, en de kunstwerken in het park, verlicht door gele stralen, glanzen met een warmte die je welkom doet voelen op een plek waar je je nooit eerder welkom hebt gevoelt - kunst is sowieso het enige waarin je je in deze wereld welkomt kunt voelen, op dit soort doodstille avonden, als het water glanst als een matte aanlokkelijke spiegel, voelt kunst meer als het echte leven dan het leven zelf ooit gevoeld heeft.
En dan ben je bijna thuis, je draalt nog wat op de laatste straathoeken, voor je de laan indraait die je zo door en door kent, die je afstompt met zijn voorspelbaarheid, en waar je geen schoonheid meer in kunt ontdekken, omdat er simpelweg niets meer te ontdekken valt, je zet je fiets in het rek, opent de voordeur en wordt verwelkomt door de geur van badolie en de stem van het heden en de toekomst, die alle mijmeringen aan het verleden laat vervliegen, als een wolkje hete stoom.
Welkom thuis.