* Sten.
Op de een of andere manier had ik de behoefte om onze 12 mm een naam te geven. Ik zei dat tegen vriend, en die moest een beetje lachen. Er ging een dag en een nacht voorbij en ik had er niet meer over nagedacht. En toen kwam hij er ineens op terug. Sten. Omdat hij ooit een jongen in zijn klas had zitten die zo heette die hij heel graag mocht. Omdat hij een hele grote fan is van Stan the man (Stanislan Wawrinka, een tennisser uit Zwitserland). En omdat hij zijn eigen naam te gewoontjes vindt en, behalve zijn oude klasgenootje, niemand kent die Sten heet.
Ondanks dat ik me toch wel heel erg opgelucht voel dat ik niet over een zeven maanden moeder ben, terwijl we in een appartement van nog geen 60 vierkante meter wonen met twee honden en ik mezelf net in mijn derde jaar van mijn minimaal zesjarige studie stort, ben ik af en toe wel verdrietig. Ik had niet verwacht dat ik me ooit zo zou voelen. Ik sta achter mijn keuze. Onze keuze. Maar ik merk wel dat ik het moeilijk vind om gelijk weer gewoon door te gaan. Ik word 's nachts wakker met een brok in mijn keel en ik kon dat niet helemaal plaatsen.
Maar toen bedacht ik me vanmorgen dat het niet zo gek is. Er groeide iets in mijn lijf en nu niet meer. De keuze is gemaakt en de finaliteit ervan is gewoon pijnlijk. Misschien moet ik niet van mezelf verwachten dat ik nu, drie dagen later, de gevolgen gewoon van me af kan schudden.
Dus vanaf nu noemen we hem Sten. We hebben natuurlijk geen idee of het een jongen zou zijn geweest of een meisje, maar dat doet er nu toch niet zoveel toe. Ik denk dat het goed is dat we hem een naam hebben gegeven. Misschien geeft mij dat in mijn hoofd meer de ruimte om momenten van rouw te accepteren en verdriet af en toe gewoon toe te laten. Het is geen spijt, waar ik zo bang voor was, maar een gevoel van verlies.
Ondanks dat ik me toch wel heel erg opgelucht voel dat ik niet over een zeven maanden moeder ben, terwijl we in een appartement van nog geen 60 vierkante meter wonen met twee honden en ik mezelf net in mijn derde jaar van mijn minimaal zesjarige studie stort, ben ik af en toe wel verdrietig. Ik had niet verwacht dat ik me ooit zo zou voelen. Ik sta achter mijn keuze. Onze keuze. Maar ik merk wel dat ik het moeilijk vind om gelijk weer gewoon door te gaan. Ik word 's nachts wakker met een brok in mijn keel en ik kon dat niet helemaal plaatsen.
Maar toen bedacht ik me vanmorgen dat het niet zo gek is. Er groeide iets in mijn lijf en nu niet meer. De keuze is gemaakt en de finaliteit ervan is gewoon pijnlijk. Misschien moet ik niet van mezelf verwachten dat ik nu, drie dagen later, de gevolgen gewoon van me af kan schudden.
Dus vanaf nu noemen we hem Sten. We hebben natuurlijk geen idee of het een jongen zou zijn geweest of een meisje, maar dat doet er nu toch niet zoveel toe. Ik denk dat het goed is dat we hem een naam hebben gegeven. Misschien geeft mij dat in mijn hoofd meer de ruimte om momenten van rouw te accepteren en verdriet af en toe gewoon toe te laten. Het is geen spijt, waar ik zo bang voor was, maar een gevoel van verlies.
28 feb 2019
- meld ongepast verhaal
-
Ikke
vrijdag 01 maart 2019 08:55
-
Eregorn
vrijdag 01 maart 2019 11:59
Gewoon omdat ik even niet weet wat ik moet zeggen een hartje; ...
-
Mari05
zaterdag 02 maart 2019 12:12
Ondanks dat het jullie keuze is geweest mag je zeker verdrietig zijn. Geef het ook gewoon even de tijd
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 12 jan 2019 ** Het gaat wel weer aardig!
- O 19 dec 2018 Update
- O 13 dec 2018 En toen was het te veel ( 1 )
- O 14 nov 2018 * Rennen naar de faculteit
- O 11 nov 2018 * Roedelrennen ( 3 )
- O 09 nov 2018 * Een goede ochtend
- O 08 nov 2018 * Af! ( 4 )
- O 08 nov 2018 * Niet rennen vandaag. ( 5 )
- O 07 nov 2018 ** Digestie is binnen!
- O 06 nov 2018 * Een kort stukje
- O 03 nov 2018 ** De smaak weer een beetje te pakken. ( 1 )
- O 02 nov 2018 ** Treinen
- O 01 nov 2018 * Lekker gerend ( 3 )
- O 01 nov 2018 * Random updateje
- O 29 okt 2018 ** Groepsopdrachten en groepskennels. ( 3 )