En toen was het te veel

Maandag had ik mijn tentamen Circulatie en Respiratie. Het ging ruk. Het was een klotetentamen. Iedereen die ik daarna sprak vond ook dat het ruk ging. Gelukkig ging ik daarna met wat vrienden iets drinken in Utrecht. Dronken ben ik naar huis gegaan en braaf vroeg gaan slapen. Dinsdag zou namelijk gelijk het volgende vak, Stofwisseling en Endocrinologie beginnen.

En toen ben ik dinsdag niet opgestaan. Vriend moest om half 8 werken, ik dacht ik blijf nog even liggen. Nu, donderdag, is voor het eerst dat ik weer vrijwillig achter mijn bureau iets zit te typen.

Eerst kon ik niet helemaal begrijpen waarom ik niet gewoon op kon staan en de syllabus van mijn nieuwe vak kon openen. Stofwisseling en Endocrinologie is absoluut een leuk vak voor mij. Maar het is meer dan niet willen beginnen met mijn nieuwe vak. Ik heb dinsdag de honden te weinig uitgelaten, veel te veel gegeten, ruzie gemaakt met vriend. Woensdag heb ik alle afwas laten staan en de honden nog veel minder uitgelaten. En toen vriend thuiskwam van werk heb ik gehuild.

Dit is wel eens eerder gebeurt. Ik moet uittypen wat me dwars zit. Erom huilen, janken, me vol vreten. En daarna moet ik een plan maken, mezelf onder de douche zetten, een paar keer echt heel diep inademen en dan het plan uitvoeren. Iedereen gaat door dalen.

Dus daar gaat 'ie dan.

SCHOOL

Op school heb ik gewoon het gevoel dat ik geen grip heb. Het maakt niet uit hoeveel planningen ik schrijf, hoe hard ik mijn best doe om me aan die planningen te houden en hoeveel vrije tijd ik inlever. Ik loop áltijd achter. Dat gevoel blijft maar hangen, terwijl het niet echt een redelijk gevoel is. Tot nu toe heb ik gewoon ieder vak gehaald.

Met groepsopdrachten, waarvan we er nogal veel hadden de laatste tijd, neem ik altijd een leidinggevende rol op mij. En eerst gaat dat goed, maar als mensen dan niets van zich laten horen, dingen niet goed uitvoeren of zeuren over de taken die ze toebedeeld hebben gekregen dan ga ik me steeds meer een politieagent voelen. Ik heb het gevoel dat medestudenten soms eerder bang voor mij zijn dan dat ze me aardig vinden en het zou mij niets verbazen als er achter mijn rug om behoorlijk wat over mij gezegd wordt. En ik weet dat ik mij hier niet zoveel van aan zou moeten trekken, of dat ik een minder leidinggevende rol zou moeten innemen. Maar ik voel me door hen in de steek gelaten.

Dankzij de laatste groepsopdracht, en de drama die het met zich meebracht, kon ik véél later dan gepland echt beginnen met leren voor mijn tentamen. De groepsopdracht leverde me een behoorlijk slaapgebrek op en echt een bak stress. En in plaats van me daarover heen zetten, kreeg ik mezelf vorige week vrijdag niet aan het leren.

STAGE

Twee weken geleden (of was het langer?) heb ik mijn stageplaats van afgelopen zomer gemaild met de vraag of ik weer stage bij hen mag komen lopen in de zomervakantie en op mijn vrije dagen. Ik kreeg in de eerste instantie een hele positieve mail. Ze zou het intern gaan overleggen. Toen kreeg ik een week niets en heb ik nog een keer gemaild. Weer een positieve mail terug. Iedereen is positief, alleen de manager is op vakantie dus daar wacht ze nog even op. Ze zou er later die week op terugkomen. Dat was 4 december. En nu wil ik niet nog een keer erachteraan mailen en vind ik dat ik gewoon braaf moet afwachten, maar ik ben bang dat ze me vergeten is. Of dat de manager me niet terug wilde hebben. Of dat ze me toch niet leuk vinden. Wat allemaal onzin is, want stage lopen daar ging ongelooflijk goed.

Met hoe druk het nu is vraag ik me ook af of ik er wel goed aan doe om nu stage te lopen. Ik mis het heel erg. Daar voelde ik me nodig en slim en onderdeel van een team. Op school mis ik echt het teamgevoel. Daar lijkt alles een competitie. Vorige week woensdag heb ik nog bij mijn moeder in de praktijk geholpen omdat ze een assistent te kort kwamen. Het was een geweldige dag, maar vervolgens liep ik wel achter met mijn studieschema.

HARDLOPEN

Als ik ren voel ik me beter. Als ik niet ren voel ik me slechter. Als ik me slecht voel, heb ik geen zin om te rennen en als ik me slecht voel heb ik de discipline niet om mezelf alsnog naar buiten te duwen. Ik heb dan ook de discipline niet om gewoon normaal te blijven eten. En omdat het laatste jaar niet het makkelijkste jaar ooit was, ben ik nu een heel stuk van mijn opgebouwde uithoudingsvermogen kwijt en heb ik daarvoor in de plaats een paar extra kilo's gekregen. En die extra kilo's geven me een nog slechter gevoel over mijzelf. Het voelt alsof ik faal in deze hobby. Door niet genoeg te rennen heb ik ook nog eens het gevoel dat ik de honden in de steek laat. Hier is natuurlijk een hele simpele oplossing voor. Wel weer gewoon gaan rennen. Kiezen op elkaar en gaan. Maar dat lukt mij dus gewoon even niet. Discipline is een van de eigenschappen waarmee ik mijzelf altijd identificeerde, maar nu lijkt dat wel een leven geleden.

VRIEND

Vriend heeft het zwaar gehad afgelopen jaar. Vorig schooljaar was hij het grootste gedeelte van de tijd behoorlijk depressief. Dat had ik niet helemaal door, behalve dat ik merkte dat hij behoorlijk afwezig was. Toen we het er eindelijk over hadden, bleek er nog veel meer achter te zitten. De hele zomervakantie heeft het energie gekost en de bom barstte vlak voordat mijn nieuwe schooljaar begon. En nu merk ik dat het me niet meer lukt hem goed te steunen. Ik blijf maar boos over vorig jaar, over afgelopen zomer, over het begin van dit schooljaar. Niet de hele tijd hoor, absoluut niet. Maar wel op ongepaste momenten. Zoals afgelopen dinsdagavond. Hij had mij, de dag voor mijn tentamen, verteld dat hij het gevoel heeft dat hij overloopt en dat hij het bijna niet meer trekt met werk en de honden en het huishouden. En op dat moment kon ik goed reageren. Maar dinsdag kwam ik erop terug. En toen was ik echt onredelijk. Het ging zo: "Hoe kan jij nou overwerkt raken, terwijl ik véél meer op mijn bord heb dan jij?". En ik weet dat dit onredelijk is. Maar het is wel hoe ik me voelde. Het ging eindelijk weer wat beter met vriend. Ik had eindelijk weer het gevoel dat ik ook menselijk mocht zijn. En het moment dat hij dit aankaartte sloeg mijn brein compleet door en was het weer vorig jaar. Ik weet niet wat ik daaraan moet doen.

VADER

Een paar zondagen geleden kwam hij bij ons langs met zijn hond om gezellig met de honden te wandelen en bij te kletsen. En het ging alleen maar over hem en zijn dochter (die hij mee had genomen zonder dat even van te voren te melden). Hij vraagt wel naar mijn school, maar kapt vervolgens dat gesprek af of heeft meningen over dingen waar hij niets vanaf weet. Ik weet dat dit is wie hij is. Maar blijkbaar kan ik daar nog steeds niet mee omgaan. Ik kan niet wachten tot kerst. Dan schept hij waarschijnlijk weer op tegen vrienden, collega's, familie, over hoe ik diergeneeskunde studeer. Terwijl hij minder aan mijn ontwikkelingen heeft bijgedragen dan de kassière van de Albert Heijn. Ik ben blij dat we nu goed met elkaar omgaan, maar ik snap niet waarom ik hem nog steeds niet kan accepteren zoals hij is. Toen hij die zondag weer vertrok, voelde ik me gewoon weer 6 jaar oud.

Ik denk dat dit het wel is. Vandaag en morgen meld ik me nog ziek. Ik moet mijn plan schrijven en bijwerken voor dit vak en mijzelf bij elkaar rapen. Zo slecht gaat het allemaal niet. Ik heb een schop onder mijn kont nodig.