STERF kreng

STERF kreng, dat is de enige boodschap die ik nog aan haar heb.

De ex van me vriend doet lastig, en niet zo'n beetje ook.
Sinds haar "vriendje" (inmiddels weer een ex) achter de tralies zit omdat hij zo verschrikkelijk stoer was, stalkt ze ons weer.

Ik word er zo moe van, echt.

Gister heel gesprek gehad, maar ze komt uit een bepaalde stad (alsof het op heilige grond ligt ..?), waar dus ook meteen een stoer taaltje bijhoort ala:'kom nou gewoon niet met je kkbijdehante opmerkinge want k stoot je echt'.
Goed.
Daar viel dus geen normaal gesprek mee te voeren terwijl ik niet degene ben met het probleem of degen die zeer kansloos gedrag vertoont.
Integendeel, ik heb een uur lang mezelf ingehoude.
Jawel, zonder te schelde of opmerkingen te maken.
En dat is knap, voor mij. Ik laat me niet uitlullen, zo makkelijk is dat, en zeker niet voor een stoephoer.
Meer is ze niet waard, sorry.
En dat is niet omdat ik toevallig nu bonje met haar heb, zo stelt ze zich gewoon op. Punt.

Ik moest me smoel houden.
Ik vertelde haar dat ik haar echt niet zo'n rot persoon vond, vroeger konde we keigoed met elkaar omgaan, ze is immers me ex "schoonzusje".
Ik vond het alleen rot hoe ze tege me deed, konde we het niet uit praten?
Nee dus, ik moest me grafbek houden, en niet zo blij komen doen omdat ik met Simon heb.
Blij? wtf? Dit gaat niet over Simon, dit gaat over jou kansloze, zonder enige argumenten, koppige gedrag. Niet over Simon.

Ik ben geen agressief persoon, misschien wel, maar alleen in gevalle dat mensen aan mensen/dingen komen waar ze beter vanaf kunnen blijven.
Ik heb mezelf dus nog heel goed beheerst, ookal stroomde de adrenaline tijdens dat gesprek door me lichaam, ik heb t niet laten merke en mezelf heel redelijk gehouden (overgens niet alleen mijn mening).

Ze denkt dat wij al iets hadden, 3 maanden vóór dat we eigenlijk iets hadden.
Dat het dus uit is gegaan omdat Simon op mij verliefd was, dat is dus echt gelul.
Een maand nadat t bij hun uitging, zijn Simon en ik pas een keer gaan afspreken, en dat was alleen om een beetje bij te kletsen, zonder enige bedoelingen.
Dat het uiteindelijk een maand of anderhalf later op een relatie uitbloeide, dat is niemands keuze geweest, zoiets gebeurt gewoon. Klaar.

Maar hoe vaak je dat ook vertelt, zij gelooft t niet.
Ze is gewoon zo koppig, ze leest wat ze wil leze, ze gelooft wat ze wil gelove. Klaar.

Gister met Simon er over gepraat, 'savonds op een bankje.
Ik zat zo vol woede, ik kan er gewoon niet bij.
Één vraag heb ik voor d'r, één:

Waarom kan je het gewoon niet fucking accepteren? Asjeblieft.