stiekem

stiekem, heel stiekem
ben ik best wel vriendloos.
ik ga nooit uit ( jaa soms 2 x in t jaar ofzo )
maar laten we bij het begin beginnen :
eerst had ik wél vrienden 2 goede vriendinnen
waar ik áltijd mee optrok inde vakanties en nog een paar op school.
tot dat 1 van de 2 goede vriendinnen ons doodnegeerde
heeft sinds 2005 valentijnsdag niks meer van zich laten
horen, hoe vaak we ook mailden schreven, of wat dan ook.
zonder de reden te vertellen, ja het ging al een tijdje niet zo lekker
toen maar tog om je (ex) beste vriendinnen dood te negeren
is egt het wreedste wat je kunt doen.
nou gigantische deuk in me zelfvertrouwen dus en ik zou net in een
nieuwe klas komen, zonder me vorige vrienden uit me oude klas.
en door veel negatief denken heb ik het geschopt tot koos van de klas
ookwel nerd. toen bedacht ik me dat ik veel beter was dan die stomme
mensen uit me klas en dat ik niemand nodig had. niet dat ik egt vrolijk
was in die tijd, ik was fulltime chagrijnig.. daar maak je ook geen vrienden mee...
daar boven op reageerde ik alleen het nodige nee of ja, of ik gebruikte een van
mn vele standaard zinnen. net een robot zo leefde ik. eigenlijk best wel raar.mj
in mn examen jaar had ik me tog voorgenomen om het anders te doen dan vorig jaar
maar moest wel egt vechten tegen dat negatief denken, tog proberen om vriendelijk te
zijn, mezelf te zijn ( wat dat ook mag wezen, ja egt een totale indentiteitscrisis kun je wel noemen. )
uiteindelijk kwam ik er dan tog achter dat ik niet zonder mijn lieve medemensjes kon
( how stupido van me om dat óóit te kunnen denken ) . ik ben gewoon eigenlijk verleerd
om normaal te communiceren, ik denk er veelsteveel over na. het ergste nog ik weet t ook
allemaal gewoon. ik heb mezelf het allemaal aangeleerd en nu moet ik het allemaal weer
af leren en ´normaal´ gaan denken ( enigzins ). ik zit al een tijdje te denken om naar een
psycholoog te gaan en van alles te vertellen. en dan denk ik ook weer dat dat volkomen
nutteloos is en ik er geen donder mee opschiet en ik het tog beter allemaal zelf moet uitzoeken.
Ook is er de rare neiging om iedereen die eventueel vrienden zouden willen zijn gewoon ineens
heel niet vriendelijk ga doen. en ik weet niet waar het vandaan komt. dat is irritant ! dat je wel
vrienden wil, maar ze ook weer op een afstand houdt. en in de liefde is t helemaal horrible
dan kom ik een leuke jongen tegen, net zoals vanmiddag leuke jongen in kledingzaak en
dan knoop ik niet eens een gesprekje aan maar ren ik eerder bijna de winkel uit ? soms
snap ik mezelf égt niet.
bedankt voor het lezen
liefs,

wordt je ook niet vrolijk van ,.. dit stukje te lezen i know hmm miss kun je het maar beter niet lezen