Still you.

Acceptatie.

Ik moet leren accepteren dat jij in mn hoofd zit.
Dat ik er niet tegen kan vechten,
Dat jij daar nou eenmaal zit,
En er ook niet weg gaat, wat ik ook doe.

Je zit er al 4 jaar,
Als een soort tumor die met welke bestrijding dan ook,
Gewoon niet weg wil gaan.

'You're on my heart just like a tattoo, i'll always have you.'

Ik vraag mezelf dagelijks af,
Of ik nog van je hou.
Maar het antwoord op die vraag kan ik niet beantwoorden.
Ik weet het niet.
Kan je van iemand houden,
En diegene tegelijkertijd haten?
Want ik weet wel dat ik je haat.
Ik haat elke streek die je hebt uitgehaald,
Ik haat elke zoen die je me hebt gegeven,
Ik haat elke aanraking van jou,
Ik haat elke blik in je ogen,
Die ik stuk voor stuk weet te ontcijferen.
Ik haat alles wat je gedaan hebt,
Ik haat wat je nog steeds met me doet,
Ik haat wat je van me gemaakt hebt,
Ik haat wat je van je zelf gemaakt hebt.

Maar ik weet tegelijkertijd wel,
Dat ik nog steeds mn leven voor je zou geven.
Ik denk dat een deel van mij,
Voor altijd aan jou zal toebehoren,
Een deel van mij zal altijd van jou blijven houden,
Maar datzelfde deel verstopt zich steeds dieper in mij,
Zo diep dat ik het soms niet meer kan vinden.
Het zinkt steeds dieper,
Tot het moment dat je niet meer bent dan een koude herrinering,
Waar ik alleen aan herrinerd word bij het zien van de sporen die jij achterliet,
Wanneer je langzaam uit mn leven verdween.

#Now fuck off.