stoer voor doen

Waarom wil ik mij nou altijd zo stoer voor doen?

Gisteren was weer zo'n dag:
Ik ging pas om 1.00 's ochtends naar bed omdat mijn schoonzus de avond er voor tot laat was blijven hangen voor mijn verjaardag, en 's nachts werd ik steeds wakker met de gedachtens over wat ik allemaal nog moest doen de volgende dag.
Toen dus om 7.30 mijn alarm ging was ik eigenlijk veel te moe, maar ik wou niet nog even in bed blijven liggen, want dan wordt alles wat nog te doen is op mijn werk alleen maar nog meer, dus op staan maar (wij hebben hele flexibele werkuren, omdat we veel avonden werken is het best normaal dat mensen gewoon een uurtje later op kantoor komen wanneer ze dat willlen.)

Zodrra ik opstond was ik verbaast over mijn 'poten'- normaal zijn ze 's ochtends weer redelijk normaal formaat, maar nu waren ze nog net zo dik als de avond ervoor (zie onderstaande foto)


Verder kon ik zoals gewoonlijk de laatste tijd mijn tanden niet goed poetsen omdat mijn handen zo'n pijn doen 's ochtends omdat ze zo opgezwollen zijn, ik kan dus niks makkelijk vast grijpen- die pijn verdwijnt binnen een uur of 2 nadat ik ben opgestaan, maar het is wel irritant zo elke ochtend.

Goed ik kom op mijn werk en begin gelijk met de dingen die ik allemaal moet doen die dag. Mijn eerste vergadering is om 10.00, dus ik heb een ruim uur om wat te werken. Na mijn vergadering om 10.00 gelijk door naar een andere vergadering die om 10.30 begon, maar waar ik dus een half uurtje te laat voor ben. Die vergadering is met mijn baas en haar management team (waaronder ik dus) waarin we bespreken wat ons allemaal te doen staat en hoe alles er voor staat. Ik krijg er dus nog een paar deadlines bij voor deze en volgende week. Aangezien ik volgende week pas op Donderdag terug kom na mijn vakantie in Nederland en zij vanaf donderdag vakantie heeft en alles voor haar vakantie wilt hebben betekenen mijn deadlines dus 'vandaag'. (nu dus gisteren).

Na de vergadering krijg ik een emailtje van mijn baas: 'was je vandaag OK op SMT (Senior Management Team) je zag er moe uit' ik email terug: 'was ook moe, heb te veel deadlines vandaag (noem ze op)- ben geneigd morgen te komen werken, maar John bind me nog liever vast op een stoel in huis dan dat hij me morgen naar mijn werk laat gaan.' Krijg een lieve email terug waarin ze veel van mijn deadlines overneemt en er maar een paar voor mij over laat, en ze kon het niet laten er bij te schrjiven 'te veel informatie over je priveleven, maar dat vastbinden klinkt in ieder geval leuk' waar ik om moet glimlachen en vervolgens snel terug type: 'helaas, John zou me waarschijnlijk niet echt vast binden omdat hij bang is dat hij de baby daar mee pijn doet'- want John is ERG bezorgd om mijn en vooral om de bay's gezondheid.
Ik werk door mijn pauze heen, om te zorgen dat ik alles toch nog een beetje op tijd af krijg en in de middag interviewen we voor mijn opvolger tijdens de zwangerschaps verlof.

De jonge dame die we de baan geven is zelf verzekerd en geeft alle juiste antwoorden. ik heb eerder met haar gewerkt in Wolverhampton en dat ging altijd goed, maar ja, nu werk ik natuurlijk niet met haar, maar zij doet mooi mijn baan. Het team is enthousiast wanneer ik ze vertel dat we haar de baan hebben gegeven: gelukig, daar kunnen we wel mee door 1 deur' en ik denk: ja maar, wat als ze nou beter is dan mij, misschien vind iedereen haar wel beter. Ik zeg half grappend zoiets tegen mijn baas die het luchtig weg wuift, maar jezus wat ben ik onzeker geworden door het idee dat deze jonge dame- die mijn eigen interview vragen ('s ochtends om 9.00 uur opgesteld) waarschijnljik beter beantwoordde dan ik dat kon- mijn baan voor 4.5 maand zal over nemen. Zal mijn team mij weer accepteren waaaneer ik terug ben? heb ik eindelijk na 2 jaar een goede relatie met hen, ben ik 4.5 maand pleitte en komt er iemand in mijn baan die misschien wel een stuk beter dan mij is.

Maar goed, onzekerheid opzij en doorwerken, want inmiddels is het 16.30 en ik ben nog lang niet klaar. Om 19.00 wordt ik het kantoor uitgeschopt door de congierge (hoe spel je dat?) die naar huis wilt. Ik heb net nog de deadlines gehaald die ik moest halen.

Thuis wil ik alleen maar liggen op de bank, maar probeer in ieder geval af te wassen- die staat er nog van gisteren. John heeft het eten al gedaan en zelfs onze smoothie al gemaakt (fruit drankje- van zelfgemixt fruit-bordevol vitamine!). Ik doe nog even de achterdeur dicht van ons 'uithuisje'. Aangezien het vandaag heeft gegoten en wij een lek dak hebben glijdt ik uit over het regen water en val ik. John zeurt dat ik beter moet uitkijken en ik barst een half uur lang in huilen uit. Ik ben zo moe, ik heb zo'n drukke dag gehad van een volle 10 uur werken zonder pauze, met weggedrukte emoties over wat er gaat gebeuren tijdens mijn zwangerschaps verlof, ik kan het er gewoon niet bij hebben. John maakt een lekker bad voor mij klaar en al huilend als een klein kind ga ik er in zitten.

John's commentaar:
Waarom doe je je nou altijd zo stoer voor?

Ja, goede vraag. Ik vind gewoon dat dat moet: niet zeuren door werken. Zwangere vrouwen zijn niet ziek ze zijn zwanger, dus er is niks mis met mij! Er zijn mensen die door veel meer heen moeten en het veel zwaarder hebben, en hoeveel vrouwen zijn er wel niet zwanger ieder jaar, dus waarom zou ik zeuren? ...

Dat zjin allemaal dingen die ik van mijn moeder mee heb gekregen. Beide mijn moeder en zus zijn voorbeelden van sterke vouwen die gewoon doorgaan wat er ook gebeurt.
Een overval in mijn zus d'r winkel waarin ze vastgebonden word? 'niet druk over maken, gewoon weer werken: 'ik vond het eigenlijk erger voor mijn collegas'
Het opvoeden van twee kinderen teriwijl je Full time werkt? 'Lukt wel, al is het soms een beetje vermoeiend'... mijn zus draait haar hand er niet voor om. Twee weken voor ze haar kinderen kreeg stond ze nog in de sportschool te springen.

Ik kan dat alleen niet zo goed, zo sterk zijn, ik barst dus regelmatig in huilbuien uit omdat het allemaal te veel is. Al ben ik ook niet al te zwak:
Ik heb me maar 5 dagen ziek gemeld sinds ik werk (sinds mijn 14e zelfs- ben nu (net) 27) drie dagen ervan tijdens mijnn zwangerschap- twee daarvan toen ik dacht dat ik mijn kindje aan het verliezen was, en nog bleef ik eerst de cursus in London af maken in plaats van naar huis te komen.
Ik werk de meeste weken meeer dan 40 uur en ik heb mezelf goed bewezen door op mijn leeftijd een baan als 'Neighbourhood Partnerships Manager' te hebben- met ruim boven gemiddeld salaris voor de buurt waar ik woon.
Ik ben in Engeland komen wonen op mijn 18e om bij mijn man te zijn.
Heb hier de universiteit afgemaakt in een buitenlandse taal en een boven gemiddeld diploma er uit weten te halen (vergelijkbaar met een 8.)
Ik ben 34 weken zwanger, maar ben druk in de weer met huizen kopen en verkopen- wat een van de meest stressvolle dingen blijkt te zijn die mensen doen, naast trouwen en scheiden- zelfs als je niet zwanger bent- daarnaast werk ik full time tot 38 weken- al kan de baby tussne de 37 tot 42 weken al komen- of zoals mijn achternicht bewijst: zelfs al met 35 weken!

Misschien mag ik dus best wel zeuren. John vind in ieder geval van wel. hij vind dat ik nu al met zwangerschaps verlof moet gaan, dat ik misschien zo wel de gezondheid van ons kind in gevaar breng. Anderen zeggen ook regelmatig dat ik eerder met zwangerschaps verlof moet gaan. Maar dat is niet stoer genoeg, dat is zwak in mijn ogen, en ik wil toch langer bij de baby blijven wanneer het geboren is?

En nu zit ik hier om 4.00 's nachts- ik kan niet slapen- er gaat te veel door mijn hoofd, ik ben al een paar keer wakker geworden omdat ik maagzuur heb, en omdat mijn handen pijn doen. slapen lukt dan niet want er zit zo veel in mijn hoofd...

en dan tussen al mijn gestress en gezeur door gebeuren er zulke mooie dingen met mij:
Gisteren avond lagen John en ik lepeltje lepeltje in bed, met mijn buik zachtjes in zijn rug gedrukt, en ik voelde een handje bewegen: heel zachtjes streelde het over John's rug, 'sloeg' er tegen aan, en streelde het weer, sloeg nog een keer (John kon alleen de slagen voelen) en streelde weer. Ik vond dat zo mooi: Het is gewoon zijn of haar papa aan het verkennen terwijl het nog in mijn buik zit. Het is duidelijk intelligent genoeg om te weten dat er iets tegen die buik aan zit wat er normaal niet is, en om uit te zoeken wat dat harde warme gevoel dan wel niet is... dat is toch mooi? Ik kan echt niet wachten tot de kleine er is en wij het kunnen knuffelen en er mee kunnen spelen....

Nou, inmiddels ben ik bijna op de minuut een uur verder... miscchien moet ik toch maar weer even proberen te slapen. In ieder geval hoef ik morgen niet te werken en gaan we vrijdag pas naar Nederland, dus lekker relazen morgen...

Kus Imke