Stoven

Het stond op de site van het AD en op nu.nl, maar mijn docent wist nog van niets. Dat de Universiteit Utrecht alle tentamens op de dag van de staking zou gaan verplaatsen. Nee, hij had niets van de uni gehoord, dus we moesten ervan uit gaan dat het tentamen gewoon door zou gaan. Dat was wat hij zei.
Maar een dag later liet hij ons via de mail weten dat het tentamen op een andere datum zal plaatsvinden. In het mailtje van hem kan je gewoon door de regeltjes door lezen dat hij zó graag dat tentamen door wilde laten gaan, maar het mag niet, zelfs als we wel hadden gewild, dus ja, het wordt maar verplaatst, excuses voor het ongemak.
Het was pas echt ongemak geweest als ik gewoon een tentamen had op een dag dat ik niet naar de uni kon komen, meneer. Dit is dus het tegenovergestelde van ongemak. Dit is het lot dat me een keer toelacht.
Weet hij veel.

Mijn ouders gaan op vakantie en laten me achter om op de kat te passen, dus dit is de kans om vage shit te koken waar ze geen zin in hebben, maar ik weet niet zo snel wat. Ik heb tot nu bedacht: 'kip'nuggets met gebakken aardappeltjes en waarschijnlijk broccoli, want mijn moeder haat broccoli en ik houd van broccoli, dus ik ga veel broccoli eten als ze er niet is. En curry met zoete aardappel en 'kip' voor wat vriendinnen. En pasta met paddenstoelen. En waarschijnlijk chili con carne. En dan heb ik nog anderhalve week. Ik maak nog een keer flammkuchen voor een vriendin. Misschien heb ik zin in noedelsoep. Misschien niet. Pasta pesto kan ook een keer. Misschien iets met garnalen. Dat stoofpotje waar ik de vorige keer te veel chilipeper in had gegooid zou kunnen.

Het kost me meer moeite om uitgebreid voor mezelf te koken. Het is geen probleem en heel leuk als er andere mensen langskomen en ik dan stoofvlees/curry/iets-anders-wat-je-stooft-want-ik-houd-van-stoof serveer, waar ik een paar uur aan heb gezeten, maar ik ben minder gemotiveerd als ik in mijn eentje eet. Dan heb ik geen zin om drie uur aan dat stoofvlees te zitten. Waarom zou ik? Ik ben het maar.
Dat is niet de mentaliteit die ik moet hebben, want ik houd van koken en lekker eten, dus ik zou mezelf die pleziertjes gewoon moeten gunnen.
Ik had nog een poging gedaan tot mijn papergenoot uitnodigen, die was de week dat ik vroeg of hij tijd had weg, vervolgens heb ik nog sarcastisch naar Celine Dion met All by Myself gerefereerd, om daarna te vragen of de week erna wel kon, maar ik heb na anderhalve dag nog geen antwoord gekregen. Ging Celine Dion te ver? denk ik dan. Of moet ik voortaan mensen een paar maanden van tevoren uitnodigen en niet één week van tevoren, want dan krijg ik te horen dat ze al plannen hebben en dat had ik op zich al kunnen weten?
Ik denk dat laatste. Ik formuleer wel alles met specifiek taalgebruik; 'Als je toevallig tijd hebt...' en 'mocht je niets te doen hebben'. Dat geeft een zekere bewustheid aan. Of voorzichtigheid.
Als ik morgen nog geen antwoord heb, stuur ik wel de link naar het nummer of iets dergelijks. Dat ik 'm alvast ga draaien.
Stel je voor dat iemand dit serieus zou opvatten, dan zou diegene denken dat ik dieptriest persoon ben. ...Cue Celine Dion met All By Myself.
Gelukkig weet 'ie al dat je me niet altijd serieus moet nemen.

Eerlijk, ik heb wel een hekel aan alleen eten, maar ik had het eerder met vriendinnen af moeten spreken.
Maar ik heb dus nog een tentamen tussendoor. En ik moet een paper schrijven. En ik heb twee concerten dus die dagen kan er ook niemand blijven eten. Het valt allemaal wel mee met mijn vrije tijd.
Ik kan ook vier keer chili con carne eten.
Hmmmmmmm...
Ik zie nog wel.


Mijn broer heeft blijkbaar last van zijn gedachtes, dat hij het gevoel heeft dat hij niets waard is en iedereen altijd maar lastig valt en een vervelend persoon is. Mijn moeder vertelde me dat en ze vroeg daarna: 'En, zit jij nog ergens mee?' en ik antwoordde maar dat ik niet uitkeek naar dat kuttentamen, want toen wist ik nog niet dat hij verplaatst werd en was ik onder de indruk dat ik twintig kilometer moest gaan fietsen. Dat dat het zo'n beetje was. Ze grapte nog dat als er in de toekomst iets is, ik het maar aan mijn vader moet vertellen, want ze zit al met mijn broers zorgen.
Ze maken zich al genoeg druk om mijn broer en om er dan maar in te gooien dat ik soms ook die gevoelens heb, vond ik het niet waard. Ik ben het gezonde kind. Met mij gaat het goed. En dat imago kan ik beter hoog houden. Als ik het mezelf maar blijf vertellen, dan is het op gegeven moment wel waar.

Maar ik vind het onredelijk om mijn ouders er lastig mee te vallen, ook omdat het mijn eigen probleem is en omdat het gewoon hartstikke meevalt vergeleken met mijn broer. En ze zullen het waarschijnlijk te serieus nemen.
Maar ik heb geen angststoornis of gediagnosticeerde depressie. Ik heb misschien wel dezelfde genetische aanleg.
Soms denk ik aan dat verhaal van een familielid een paar generaties terug die gewichten aan zichzelf had gebonden en daar de oceaan mee in liep. En dat overleefde hij niet. Wat ook de bedoeling was. Of mijn oma met psychoses. En mijn tante met depressie en volgens mij zijn er wel meer depressieve mensen aan beide kanten van de familie die er niet voor uit durfden te komen, want 'het hoort niet'.

Het is bij mij niet zo erg. Ik heb alleen een stemmetje dat zegt dat ik vervelend ben. En altijd vervelend zal blijven. En als ik op social media een foto van een persoon waar ik niet meer bevriend mee ben zie, die leuke dingen doet met mijn ex-huisgenoten, dan is mijn eerste gedachte: Oh, dat soort dingen hebben wij nooit gedaan. Waarschijnlijk omdat ik zo'n vervelend persoon ben. Wat zullen ze blij zijn dat ze van me af zijn.
Het kan een stuk erger. Toch?
Ik weet ook wel dat die gedachte niet rationeel of logisch is.

Ik heb zin in aardbeien.
Ik denk dat ik aardbeientiramisu ga maken. Voor bij die vier porties chili con carne. Dat klinkt als een slechte combi, maar hé, niemand die het zal merken.