Stukje over mijn 'soulmate'

Ik zat net een heerlijk lange mail te schrijven naar mijn 'Soulmate' / 'BFF'. Voor ik verhuisde woonde ik aan de andere kant van Nederland, en we werden beste vriendinnen op de eerste dag van groep 1. Ik weet nog precies hoe het ging.

T duwde me, ik viel op de grond, stond meteen weer op en vroeg haar: "Waarom deed je dat?!"
Ze haalde haar schouders op. "Zullen we vriendinnen worden?"
"Ja!"

En dat zijn we nu nog steeds. In groep 4 verhuisde ze naar de stad, op een auto-afstand van 3 kwartier. Ze kwam iedere vakantie. Toen ik 12 was verhuisden we naar de andere kant van Nederland.
Ze is hier al 2 keer geweest, steeds ongeveer een week en deze zomervakantie komt ze weer, dit keer blijft ze 8 nachten logeren.

Omdat we allebei heel veel van schrijven houden, en omdat we allebei de Engelse taal so much more sophisticated vinden ten opzichte van de Nederlandse taal, besloot ik een heel kort gedichtje in die heerlijk lange mail te schrijven in het Engels (niet dat ik daarbij gebruik gemaakt heb van sophistication) en dat werd dit:

You make the world seem light
You're my oxygen and sun
My intellectual side
but also my SILLY ONE

Ik ben gewoon ontzettend blij dat ik haar ken, nog steeds, ook al wonen we meer dan 300 kilometer bij elkaar vandaan. We delen in de meeste opzichten dezelfde visie en hebben vaak diepzinnige gesprekken, maar soms hebben we gewoon ziekelijk melige gesprekken.
We geven vaak té letterlijke vertalingen van Engelse uitspraken, of juist andersom. Zoals 'zeg maar', dat we eerst vertalen naar 'say but', om er vervolgens 'say butt' van te maken en het daarna weer naar het Nederlands te vertalen, waardoor we de laatste tijd erg vaak 'zeg kont' zeggen in onze conversaties.

Ik ben zo gelukkig dat ik haar ken en dat wilde ik even kwijt.