Super lang geleden

Hey iedereen!

Het is ondertussen al een heeeel tijdje geleden dat ik hierop geschreven heb. Ik ben het gewoon een beetje vergeten denk ik. Af en toe kom ik hier eens terug om mijn berichten van vroeger te lezen, ook al zijn ze niet zo opbeurend moet ik zeggen.

Ondertussen is er heel wat veranderd.
Ik zit nu in mijn tweede jaar aan de Universiteit. Ik studeer Nederlands-Italiaans! Wat een werk zeg. Het is verdomd moeilijk en ik hoop dat het me gaat lukken.

Ondertussen heb ik ook een vriendje Kenneth heet hij. Hij is echt de liefste en ik kan nog steeds niet geloven dat we samen zijn. Oh ik had hier moeten schrijven toen ik hem leerde kennen en hoe mijn gevoelens toen waren... Altijd leuk om later terug te lezen maar bij deze ga ik dus vanaf nu weer wat meer proberen schrijven. Ik kan misschien even kort onze geschiedenis vertellen:

We leerden elkaar kennen via een vriend, waarmee ik altijd uitging. Op een avond kwam Kenneth dus ook mee en van het een kwam het ander, we begonnen te praten, de dag erna voegde hij me toe op facebook. Zo gingen we nog een aantal keren samen uit (met andere vrienden ook!). Dan begon hij op een dag (een dag nadat we waren uitgeweest samen) tegen mij te praten op facebook en sindsdien chatten we eigenlijk wel veel
Ondertussen was ik eigenlijk nog aan het daten met een andere jongen, maar die 'liefde' was eigenlijk al uitgeblust aangezien ik alle moeite moest doen en ik hem letterlijk 3 keer had gezien in 3 maanden. Hij had het altijd te druk. Ik moest altijd de gesprekken op gang houden dus ergens had ik er genoeg van.
Met een vriendengroep (waar Kenneth ook steeds meer bij hoorde), organiseerden we een 'inleefweek'. Dat is een week dat je samen op een bepaalde plaats (meestal een scoutslokaal) verblijft en dan samen eet, spelletjes speelt, slaapt, naar school gaat,...
Kenneth ging ook mee!
Ik besloot om te kijken hoe het ging. Hoe ik me voelde bij Kenneth. Ik deed ook nog een laatste date met die andere jongen om dan echt duidelijk te kunnen zien wie ik nu het liefste had.
Na de week was het wel heel duidelijk, Kenneth en ik waren twee handen op één buik.
Het leek alsof ik hem al jaren kende, dus ik voelde me ontzettend goed bij hem.
Meteen de zaterdag na 'inleefweek' (dat was tot vrijdag, dus echt de dag erna gewoon), nodigde hij me uit om mee te gaan poolen met zijn vrienden. Hij miste me, zei hij. Ik stemde toe, want ik miste hem ook.
De maandag daarop, gingen we samen eten in de middag, tussen onze lessen. Dat was ook heel gezellig We konden letterlijk niet zonder elkaar, we misten elkaar gewoon zo hard. Toen al!
De woensdag die daarop volgde, was er een Italiaanse receptie georganiseerd door Italiaanse studenten van mijn school, dus ging ik daar naartoe. Ik nodigde Kenneth ook uit en hij kwam, of course
Daarna zijn we nog ergens iets gaan drinken. Die avond hebben we dan ook gekust

Sorry voor de korte beschrijving. Ik zou het vele mooier en 'literairder' kunnen doen, maar wou het ook weer niet te langdradig maken. Sorry daarvoor!

Nu zijn we dus al bijna 9 maanden verder, en ik ben nog steeds super gelukkig met hem. Hij is momenteel een grote rots waar ik me aan vasthoud.

Ik neem namelijk sinds enkele maanden de pil en elke maand weer heb ik zo'n emotionele momenten! Echte moodswings. Ik heb mijn dokter hier ook al over ingelicht, maar ze zei dat dat niet zo erg was. Ja hallo, ik mag hier dan wel zitten met tranen in mijn ogen. Sommige momenten begin ik gewoon te wenen wanneer Kenneth bijvoorbeeld even iets 'hard' zegt, of toch iets dat hard in mijn oren klinkt, maar dat hij helemaal zo niet bedoelt. Ik kan er helemaal niets aan doen maar dan voel ik me zo verdrietig... Zelfs als hij de hele dag laat antwoordt op mijn sms'jes, zoals de voorbije twee dagen. Dan heb ik zo het gevoel dat hij niet aan me denkt, omdat hij zelfs niet de moeite neemt om even snel op een sms'je te antwoorden.

Is dit een te overdreven reactie?

Ik weet dat hij van me houd, maar toch blijf ik momenten hebben dat ik heel veel bevestiging nodig heb van hem, dat hij echt wel van me houd en niet zomaar doet alsof, of dat hij me niet beu geworden is.

Sporen van vroeger?
Misschien wel.

Ik weet het niet, maar ik hoop dat mijn hormonen zich eindelijk eens een beetje gaan leren gedragen, in plaats van mijn emoties zo te doen veranderen.

Kus kus

Katieboe