t echte monster (als of jij praat tegen mij)

de eenzaamheid maakt dat je dingen leest als of ze voor jou zijn,
je weet vaak dat het niet zo is, maar toch, je kan overal voelen
overal iets plaatsen als of het over jou gaat

je weet dat mensen soms over jou praten, maar je wil het niet horen
toch blijf je luisteren, of als je wel weg loopt dan kom je het toch te weten

de paranoia groeit met iedere stap die je zet
je weet dat ze je zien, wie ze ook mogen zijn
ze schrijven door de mensen heen, en de schrijvers zijn zich vaak van geen kwaad bewust
je leest de dingen, hoort de roddels, ziet de handelingen
en je weet dat je het kan plaatsen bij je eigen gedrag
de angst groeit,
niemand kan je zien als je in je kamer zit
maar toch je weet dat ze er zijn
ze zijn er niet, alleen maar in je hoofd
je wil en wil niet dat ze er zijn
je bent eenzaam en wil dat ze er zijn, je wil privacy maar je krijgt het niet

zelfs al schrijf je zelf iets
je weet dat jij niet alleen schrijft
je weet dat er meer achter zit
maar iedereen denkt dat je gek bent
niemand ziet wat jij ziet, voelt wat jij voelt
maar iedereen weet dat jij niet helemaal 100% bent
mensen schuiven het af als fantasie en waan
maar jij weet dat het niet zo is
je heb het zelf gezien
je heb het zelf gevoeld
ze spreken door jou hoofd, jou woorden
jou gedachtes zijn niet geheel en alleen van jou

je krijgt feedback via anderen die zich totaal onbewust zijn
maar niemand zal zeggen dat het zo is, omdat ze het niet weten
of omdat ze het eng vinden als ze er wel iets bewust van hebben mee gemaakt
enger nog als je ze betrapt

niet dat je het hen aan rekend
pff zo gek ben je ook weer niet
je voedt liever je eigen angsten en paranoia
je kan niet eens meer douchen zonder dat je bekeken wordt
je sluit je armen voor je lijf om gesloten te zijn
een soort veiligheid waarvan je weet dat het niet meer bestaat

erger nog
de hele wereld kent je
maar niemand weet het
en als ze al iets weten
dan denken ze dat het fabel is of de ja vu
maar je hoort de muziek, ziet de films
en je voelt
hoort
ziet, dat wat jij gedaan heb, gevoeld heb
of hoe ze jou hebben ervaren

er is geen veilige plek
en je zoekt naar die ene uitweg

onder tussen probeer je in de gespleten wereld vrienden en geliefdes te redden
zelfs hen die je tegenwerken.
je loopt je zelf tegen te werken denkende dat je alles aan kan en dat het normaal is
normaal omdat je niet anders heb gedaan sinds je vierde
en misschien daar voor al, maar er zijn geen herinneringen
op die twee na
OPA

liefde lijkt onmogelijk
en als je een "veilige liefde" denkt gevonden te hebben is het slechts je eigen verliefdheid en hoop die je verblinde.
en de andere liefdes, daar ren je voor weg,
bang hen in jou wereld te betrekken bang hen tot last te zijn
maar je weet dat je al een last bent
mensen zijn bezorgd
mensen willen je helpen
maar zij weten niet hoe, of wat ze moeten doen
en die paar die het wel lijken te weten
daar ben je bang voor, bang hen te over belasten met een wereld waar je hen voor wil beschermen

en dan die paar keer dat je iets opent en laat zien
de ware aard van het monster laat zien
dan verneuk je het
dan ga je te ver
te hard
te lomp
hoe goed bedoeld
er is geen maat
er is geen maat in de gekheid van je zijn
je fantasie
je liefde

maar iedereen houdt je tegen
en als ze het niet doen
dan doe jij het, om hen te beschermen
wat weer zorgt voor meer zorgen
je wil hen geen pijn doen, maar wat je doet
de mogelijkheden die jij acceptabel vindt
die doen altijd pijn, of lijken gevaarlijk

het liefst wil je weg kruipen
maar niet alleen
maar niet samen met wie je lief heb
want de paranoia lijkt gegrond

wat kan je nog
anders dan vervallen tot wanhoop
is de dood je enige uitweg ?
een keer die pijn voor hen die je er van wil beschermen
een keer maar dan nooit meer de bezorgdheid

je kan het niet
je wil dat ook weer niet
die ellendige hoop
de drang beter te kunnen dan dat
maar je vaalt iedere keer weer
want die gespleten wereld jaagt


je = monster
die voor het eerst eerlijk open is.