t ergste is, ......

dat je hoopt,
je komt thuis met de hoop, en je weet dat als je neer ploft de hoop vergaan is.

hoop is angst, maar zonder angst geen hoop en zo zit je dan, leeg verlaten.

dan heb je net geoefend
en je denkt, goh was leuk
en ja best fijn weer muziek maken
maar het knaagt
niet het muziek maken
maar ergens vreet ik aan mezelf

mijn handen doen pijn en niet van het spelen

moe
en het houdt niet op

zwak

LOSER !

mensen zeggen wel eens, je heb geen leven man, zo kan je niet leven
en nee ik leef niet, ik overleef
en in deze dag noemt men hen die overleven zwakkelingen losers.

misschien ben ik dat wel van uit een maatschappelijk beeld gezien,
waardeloze domme kracht wat werk betreft


nee ik heb mijn potentieel niet gebruikt
verbruikt ?
weg gegooid
verloren.

en het maakt niet uit wie of wat ik de schuld geef,
is het mezelf dan kan ik het niet meer terug draaien
is het de maatschappij dan kan ik het ook niet terug draaien en met al die mensen die zeggen dat je het niet kan veranderen weet je dat je niet op hen kan rekenen.

nu is het de realisatie
de stomme realisatie dat alles wat ik dacht Zelf gedaan te hebben
mezelf aangedaan te hebben, misschien wel niet meer is dan speling van het lot
wetende dat ik daar in gespeeld heb en mee heb geholpen doch, wat als.....

ik ga kapot, mijn lichaam valt zichzelf aan
en niet op de manier die iedereen vaak denkt.
nee veel subtieler

zo zat ik op de fiets en kwam ik er achter waarom mensen zo veel moeite hebben met alleen zijn.
de zelf confrontatie.
het is niet zo zeer het gebrek aan communicatie mogelijkheden, het is juist de interne communicatie die men ontwijkt.
men ontwijkt de zelf realisatie omdat ze dan weten wat ze onbewust voelen.

ik kan er niet omheen, dat is gewoon mijn hoofd die zo werkt
maar ik weet dat anderen er omheen kunnen
je ziet ze hoort ze kent ze, en je weet dat ze zichzelf proberen te ontlopen
bang voor zelfrealisatie.

dat is misschien mijn afkeer, mijn vervreemding
misschien hou ik daarom wel van die enkeling de uitzondering.
en niet verkeerd lezen, houden van is een ruim begrip.

het begin nu echt zijn tol te eisen
dat merk ik wel
vechten tegen de tranen iedere ochtend weer
vechten tegen de wil niet te willen.
vechten tegen mezelf met mezelf in mezelf
ik ben het moe, zat.

las vanochtend een paar verhaaltjes
prachtig die pure emoties
niets mooier dan dat, maar verschrikkelijk dat het allemaal over pijn ging
omdat dat nu nog de enige echte emotie is/ het echte gevoel is dat men beleeft

de andere emoties lijken geleefd te worden door de ego's niet de lichamen.
raar verschil ?
zij die ik lief heb weten beter.

hoe lang gaan deze verhaaltjes duren ?