t is lastig...

niet te reageren,
t is lastig....

soms zou je wel eens mensen de gift willen geven die zo zeldzaam is dat je em slechts kan verkrijgen door te leven.

moede raak ik van "mensen" moede van de gebrekkigeheid,
en ach men kan het verbasteren tot emotionele vertalingen
maar ach uit eindelijk komt het neer op een liefde die niet herkent wordt.
dan kan je beter niks zeggen.

ze willen niet voelen, niet weten, liever geloven en misbruiken
zoals mij zo vaak verteld is, laat mensen hun eigen fouten maken
je en dan ?
hun ego laten gaan en anderen tot last zijn ?
en dan zo tot last dat het eindigt in kisten en graven ?

en soms denk ik wel eens dat ik hier mee overdrijf,
maar het misbruik van woorden is de dood geweest van vele mensen
vraag maar aan een gemiddeld irakees gezin, en afghaans gezin
vraag maar aan de overlevenden van de concentratie kampen uit de tweede wereld oorlog en vraag maar aan de palastijnen.
en ja het is misbruik van woorden die emoties zouden moeten vertolken, maar overdreven zijn en gelogen.

dat is de werkelijke oorzaak van het lijden in de wereld.
en dit is geen overdrijving, want waren de woorden van de overheden eerlijk en oprecht
dan waren er niet zo veel mensen zo makkelijk met het voeren van oorlogen.

gespeeld door de woorden die misbruikt zijn.
dat is de geschiedenis van de mens.
en nu is het spel zo ver dat de gespeelde mensen nu zelf op t bord komen te staan.
en nog overdrijven ze zelfs in de kleinste dingen omdat ze niet beter weten.
omdat ze te lui zijn om de waarheid en de feiten te onderzoeken en te ontdekken.
denkend dat ze wel de waarheid krijgen van de spelers en de macht.

het is lastig niet te reageren, want je zou het lezen als woede
maar het is juist de liefde die geen weg meer weet dan de harde weg
want de zachte weg is slechts daar om niet te genieten en te luisteren maar om niet te horen omdat het zo zacht is.
liever horen jullie de leugens, en de zachte misleiding omdat jullie bang zijn nu te lijden
maar als jullie nu niet gaan lijden dan zullen jullie het alleen maar uitstellen
en er is geen afstel, de dood ontloop je niet.
vraag dat maar aan de afghanen irakezen en slachtoffers van de intifada en de gaskamers.
vraag dat maar aan de onschuldigen die ter dood veroordeeld zijn.

jullie luisteren niet omdat het niet leuk is wat er gezegd wordt,
maar ooit leerde ik dat woorden geen pijn deden maar de klappen wel
ik deel geen klappen uit, maar zeker zal iemand dat doen.

t is lastig te leven tussen jullie onachtzame mensen
lastig niet mijn liefde te tonen in woede en onmacht over jullie bekrompen denken.

t liefst zou ik een ieder een *kusje* geven met alle harde woorden die ik zeg
omdat jullie dan pas snappen dat ik het serieus meen met liefde
maar dat zal neit gaan omdat bij de eerste stem verheffing ik het al gedaan heb
waar jullie niet de moeite doen te voelen en te begrijpen wat er gezegd en geschreven wordt.
bang dat jullie ego gekrenkt wordt
en dat er iemand boos op jullie persoon is, en dat is niet het geval, het gaat niet om jullie persoon, maar onwil zoals iemand mij laatst beschreef.
en als jullie je onwil personificeren met jullie ego, so be it
weer een misvatting van woorden en begrippen die jullie gebruiken om maar aan de realiteit te ontkomen

en hoe kan het dat ik zo schrijf ?
ik leef het,
ik zie het in mezelf, en daardoor zie ik het in jullie leven,
in jullie schrijven en denken en doen,
daar waar ik mezelf tracht te verbeteren met iedere stap en woede uitbarsting
daar zie ik jullie steeds weer de zelfde BS fouten maken en onverbeterlijk gedragen.
denkende dat jullie statisch zijn en niet dynamisch,
denkende dat jezelf verbeteren en veranderen afwijken is van wie je bent,
en ik kan je zeggen, dat is slechts zo wanneer je afwijkt van natuur.
met je gedrags beinvloedende drugs en medicatie,
en ik weet daar alles van, been there done that.
up close and personal.

maar ach who cares, straks weer sex in the city en voetbal en omdat ik niet dom wil lijken zal ik ook nog ff 4 in het land kijken om mee te lullen op school en werk.
lees een boek waar iets nuttigs in staat, zie de realiteit zoals die is en niet zoals die voor geschoteld wordt
in deze is jullie leven echt net de matrix en sta ik er buiten onmachtig jullie duidelijk te maken dat het slechts een illusie is die jullie leven.

t is lastig...
omdat ik het leven en ieder leven lief heb, hoe raar het ook klinkt met alle woede die ik uit.
en hier is het verschil, het is slechts een denken, een gevoel dat je eerlijk benadert zonder woorden die emoties tot leugens maken.

lastig duidelijk te maken dat jullie collectief zelfmoord en moord plegen.

en oja ik mis mijn lief,
mis de rust die ze me geeft,
de kalmte die mij overvalt in alle drukte van het geven van *kusjes*
de kracht die in me opkomt wanneer ze mijn hulp nodig heeft
en de liefde die ik krijg en kan geven wanneer ze bij me is.

ik lief jou
*kusje*