Taart bakken met een kneus

Ik neem jou, degene die dit leest, mee op reis. Als het gaat om bakken, vind ik het geweldig om te doen, maar och wat ben ik een kneus erin. Dus hierbij mijn bak-avontuur, voor mijn verjaardag morgen.
Het begint natuurlijk altijd met een idee, een idee wat je hoofd in is gekropen en moet worden uitgevoerd. Na tientallen filmpjes op YouTube te hebben gezien, over hoe ik eetbare edelstenen kon maken, aan de slag. Ingrediënten in huis gehaald, wat al een drama op zich was, want natuurlijk heeft geen enkele supermarkt in de buurt de dingen die je nodig hebt.
De edelstenen heb ik gemaakt van fondant, chocolade, kandijsuiker en voedingskleurstof. De buitenkant is fondant, waarna ik een laagje chocolade erin heb gegoten. Dit heb ik een klein beetje uit laten harden en daarna de kandijsuiker erin gegooid en gewacht tot de chocolade helemaal uitgehard was. Als laatste heb ik het paars 'geverfd' met als doel dat het op een amethist zou lijken.
Nee, met fondant werken is niks voor mij. Ik werk veel liever met modelleer chocolade, geen scheurtjes, plakt goed aan elkaar en is ook nog eens veeeeeeeel lekkerder. Maar om dat te maken, heb je glucosestroop nodig wat in Nederland amper te verkrijgen is. Gelukkig kun je glucose maken door twee keer zoveel fructose te gebruiken en fructose kun je in een goede reform winkel krijgen. Maar dat heb ik hier niet voor gebruikt, want de edelstenen worden toch niet opgegeten.
Het taart bakken zelf is ook een ramp. Ik had een recept gevonden voor een Schwarzwälder Kirsch, ik hou van die taart. Maar ik twijfelde aan het recept, ik ben gewend dat er eieren in een taart/cakebeslag moeten. Toch maar gehouden aan het recept, in het begin...want ik wil een luchtige cake en dit beslag was echt zo dik, nog dikker dan aardappelpuree. Dus er maar wat eieren in gegooid, tot ik zoiets had nu is het een mooi beslag, niet vloeibaar maar ook niet dik. Het verdelen moest natuurlijk pietje precies en dat is gelukt. In de oven en afwachten. Na twintig minuten was de taart klaar en met het eruit halen vloog de warme lucht/stoom mij in het gezicht...had ik kunnen weten. Stiekem even de bovenkant van de taart aanraken om de luchtigheid (is dat überhaupt een woord?) te checken. Wow....zo luchtig heb ik een taart nog nooit gehad. Misschien ben ik toch een mindere kneus in bakken dan ik dacht. Maar de vulling moet ik nog maken, wens mij succes!

Dankje voor het lezen, als de taart is geworden zoals ik hoop dat hij wordt plaats ik nog een foto hiervan.
Hopelijk tot ziens!