Taste the leather?

Donderdag had ik een woningbezichtiging voor een particuliere huurwoning in de stad van mijn vriend. Het was een mooi huis, met wat dingen waar ik heel blij van werd. Meerdere kamers, een leuke uitbouw, een vaatwasser, zespits fornuis en een mooie, onderhoudsvriendelijke tuin. Huurprijs behoorlijk hoog. Maar, na flink wat discussies met mijn vriend, besloten toch gewoon ervoor te gaan. Omdat de woningmarkt verziekt is, omdat goedkoper sowieso lastig wordt met mijn werk als freelancer. Sociale huur kan niet, koop is dramatisch en dit is tenminste een oplossing. En naja, ik kan het betalen.

De makelaar legde me uit hoe ze werken met een systeem waar je je gegevens invult en hij noemde vluchtig een URL. Ik vroeg of hij die nog even wilde herhalen voor me. ‘Ik mail hem wel naar je,’ beloofde hij.
Er kwam geen mail. En dus mailde ik met de opmerking dat ik erg enthousiast ben over de woning en dat ik graag de URL van hem ontvang. Geen reactie.
Vandaag heb ik het bedrijf in kwestie gebeld, om te vragen hoe dit zit. De dame aan de telefoon kon me niet helpen. Ze zou mijn nummer doorgeven aan iemand die wel de gegevens in kan zien en die zou mij terugbellen. Toen ik ophing ging ik eens naar hun site. Zag de woning in het overzicht staan met erbij ‘verhuurd onder voorbehoud’.

Het voelt als een naaistreek, alsof ik niet eerlijk een kans heb gehad. Het is de macht van de verhuurder, en de makelaars, en de mensen met het geld, waardoor ik totaal geen kans maak. En ook nu weer. Niks.

En mensen zeggen ‘joh, weet je, spaar gewoon lekker nog door, dan kun je gewoon over een paar jaar verhuizen.’ Het is zo gemakkelijk praten vanaf de zijlijn. Mijn wens om hier weg te gaan is er al minstens zes jaar. Erbij opgeteld: ik wil dichterbij de persoon zijn waar ik van hou. Ik wil niet dat alles gepland moet worden, dat we elkaar nauwelijks écht zien en dat ik vooral constant heen en weer aan het kachelen ben. Het is na ruim twee jaar samenzijn echt vermoeiend aan het worden. We kunnen niet groeien in onze relatie op deze manier.
Mensen die zeggen dat ik nog gewoon moet doorsparen, wonen zelf vaak al lang samen met hun partner of hebben op het juiste moment het huis van hun dromen kunnen krijgen. Het zijn ook de mensen die zeggen dat ik niet te veel moet betalen voor een particuliere huurwoning, omdat ik dan ‘geld weggooi’. Werken aan mijn relatie, dichter bij mijn vriend zijn en happy zijn met het huis waar ik in woon is me meer waard. Uiteindelijk is geld ook alleen maar geld en heb je er niets meer aan als je straks dood bent. Ik heb liever echt geleefd en happy geleefd, dan dat ik jaren zit af te wachten op een woning die ik nooit krijg.
Maar ja. Ook nu vis ik naast het net. Terwijl ik bereid was behoorlijk te betalen per maand.

Ik heb geen kinderwens. Maar ik heb wel altijd gezegd ‘je weet het niet. Misschien ben je heel hecht met iemand en dan kun je die stap alsnog zetten’. Inmiddels voelt het alsof ik geen keuze meer ga hebben op dit vlak. Ik ben 36 jaar. En wij vrouwen hebben nou eenmaal een limiet. Hoe ouder je wordt, hoe groter het risico op problemen. Het voelt zuur dat ik waarschijnlijk niet eens een relatie zodanig kan opbouwen, dat we het serieuze gesprek: ‘wel of geen kinderen?’ niet eens kunnen voeren, omdat het daarvoor al te laat is. Hoe zuur is het als je dan een paar jaar later denkt: ‘shit, hadden we maar toch…’

De woningmarkt is compleet verziekt. Ergens ben ik blij dat ik niet degene ben die nu een verhuurder een flink maandbedrag geef en deze gekte financier. Maar tegelijkertijd is het zuur. Ik werk extreem hard. En ik kan helemaal niets.
Koopwoningen hier in de regio zijn harder gestegen dan in andere regio’s. Mijn gemeente staat in de top qua groei. De reden? Mensen uit de Randstad vinden het hier zo lekker rustig. Ze verkopen hun kleine appartement midden in de grote stad voor een half miljoen of meer en kunnen hier gemakkelijk overbieden op de woningen die voor 2,5 tot 3 ton weggaan. Ze bieden niet met 20K over, maar gemakkelijk met een ton of meer. Erbij opgeteld heb je dus de mensen die woningen opkopen om te verhuren voor extreem hoge bedragen en het feit dat de overheid dit vooral steunt, door nauwelijks btw te vragen over het verdiende geld hiermee.
En de locals kunnen niets. Zitten vast. Lokale Facebookgroepen worden overstroomd door mensen uit de Randstad die het ‘oooo zo leuk vinden om hier te wonen’ en die tips willen voor leuke dingen in de omgeving. En ik word er gewoon een beetje depressief door.

En ik denk ergens: ‘Deze bezichtiging moet een extra motivatie zijn’. Ik vind de uitspraak ‘Taste the leather’ bijvoorbeeld erg inspirerend. Dat houdt in dat je een proefrit moet maken in je droomauto, zodat je weet waar je zo hard voor werkt. Je hebt even kunnen ruiken en proeven aan het leer. In mijn geval was de bezichtiging misschien een soort taste the leather.

Ik wil gewoon dolgraag samenwonen. Of in ieder geval meer in de buurt van mijn vriend wonen. Ik wil de burgelijke dingen doen die vrienden van me kunnen doen en ik niet. Ik wil een huis inrichten, op een manier waar ik blij van word. Een huis waar ik een nieuwe start kan maken. Ik wil gewoon weer eens iets hebben om naar uit te kijken.

In plaats daarvan kijk in naar buiten. Waar de regen voor de zoveelste keer deze zomer met bakken naar beneden valt. Het is zoals ik me ook voel.