teveel nu

Nu is echt een moment waarop ik niet wil schrijven. Ik wil alleen maar alleen zijn en niet meer zo misselijk zijn. Ik wil terug naar anderhalf uur geleden waarin ik niet meer zo bewust was van mezelf. Alleen maar bewust van de mensen om mij heen een de sfeer waarin ik zat die zo goed aanvoelde. Zoveel gevoeld en zoveel gezegd. Zoveel gelachen en zoveel...zoveel. Ik ben duizelig en moe. Niet verdrietig, niet boos, maar rustig.
Ik vind het jammer een dagboek op internet te hebben bedacht ik me laatst toen ik weer eens gewoon schreef met pen op papier. Wat ik wil met schrijven is een goevoel uitten en met internet gaat dat niet, althans niet voor mij. Ik heb het in ieder geval geprobeerd....en zonder mislukt gevoel. Zonder overlopend gevoel. Met een tevreden lach is het bijna uitgedrukt in woorden. Want woorden is het enige wat ik heb, en het enige wat ik nodig zou hebben te schrijven, maar ik mis mijn pen, mijn handschrift.
Het gevoel dat ik het alleen geschreven heb. Hier ben ik niet eenzaam meer...jammer.