The Subtle Art Of Not Giving a F*ck.
Geïnspireerd door het boek.
Ik ben sinds een paar dagen weer in mijn studentenhuis in Maastricht. En vanochtend zat ik lekker koffie te drinken met een huisgenoot van mij, toen ik een fel oranje boek op haar nachtkastje zag liggen. Ik kon zien dat ze er allemaal kleine post-it stickertjes in had geplakt, dus ik opende het boek op de eerste de beste pagina waar zo'n stickertje zat.
"But then there are those people who overidentify with their emotions. Everything is justified for no other reason than they felt it. "Oh, I broke your windshield, but I was really mad; I couldn't help it." Or "I dropped out of school and moved to Alaska just because it felt right." Decisionmaking based on emotional intuition, without the aid of reason to keep it in line, pretty much always sucks. You know who bases their entire lives on their emotions? Three-year-old kids. And dogs. You know what else three-year-olds and dogs do? Shit on the carpet."
Ik moest even lachen om het einde en nam daarna een slok van mijn koffie. Hoe een schrijver zo serieus en toch sarcastisch kan zijn, verbaast mij maar het intrigeert me ook. Mijn huisgenoot zag dat ik zat te lachen en vroeg of ik het boek wilde lenen. 'Ik heb het boek toch al gelezen' zei ze. Ik nam hem dus ook graag van haar over en we spraken af dat ik hem nog voor kerst terug zou geven, aangezien het boek niet eens van haar is maar van haar vriend.
Ik ben nu bij bladzijde 34 en ik vind het nu al een geweldig boek. Het sarcasme (wat gewoon uit het boek druipt, ja, druipt) zorgt ervoor dat wat je leest hartstikke herkenbaar is en je krijgt daardoor ook de behoefte om verder te lezen. Ik in ieder geval wel.
Ow en er is een stuk in het begin waar de schrijver een superheld heeft verzonnen. Maar het is niet zomaar je alledaagse superheld. Zijn naam is Disappointment Panda! Hij draagt een oogmasker en een t-shirt die niet over zijn dikke panda buikje past. En net als een Jehova getuige of bijbel verkoper, gaat hij van deur naar deur om mensen de harde waarheid over hunzelf te vertellen, die ze vaak niet willen maar wel moeten horen. En dan zegt hij tot ziens en gaat hij naar de volgende deur.
Ik vind dit echt een geweldig personage, want vaak krijg ik van vrienden te horen dat ik te eerlijk ben. Maar doordat ik te eerlijk ben, komt het vaak bij hun over als hard... In een manier ben ik dus eigenlijk Disappointment Panda, alleen ga ik niet deur naar deur en passen t-shirts mij wel.
Ik ben sinds een paar dagen weer in mijn studentenhuis in Maastricht. En vanochtend zat ik lekker koffie te drinken met een huisgenoot van mij, toen ik een fel oranje boek op haar nachtkastje zag liggen. Ik kon zien dat ze er allemaal kleine post-it stickertjes in had geplakt, dus ik opende het boek op de eerste de beste pagina waar zo'n stickertje zat.
"But then there are those people who overidentify with their emotions. Everything is justified for no other reason than they felt it. "Oh, I broke your windshield, but I was really mad; I couldn't help it." Or "I dropped out of school and moved to Alaska just because it felt right." Decisionmaking based on emotional intuition, without the aid of reason to keep it in line, pretty much always sucks. You know who bases their entire lives on their emotions? Three-year-old kids. And dogs. You know what else three-year-olds and dogs do? Shit on the carpet."
Ik moest even lachen om het einde en nam daarna een slok van mijn koffie. Hoe een schrijver zo serieus en toch sarcastisch kan zijn, verbaast mij maar het intrigeert me ook. Mijn huisgenoot zag dat ik zat te lachen en vroeg of ik het boek wilde lenen. 'Ik heb het boek toch al gelezen' zei ze. Ik nam hem dus ook graag van haar over en we spraken af dat ik hem nog voor kerst terug zou geven, aangezien het boek niet eens van haar is maar van haar vriend.
Ik ben nu bij bladzijde 34 en ik vind het nu al een geweldig boek. Het sarcasme (wat gewoon uit het boek druipt, ja, druipt) zorgt ervoor dat wat je leest hartstikke herkenbaar is en je krijgt daardoor ook de behoefte om verder te lezen. Ik in ieder geval wel.
Ow en er is een stuk in het begin waar de schrijver een superheld heeft verzonnen. Maar het is niet zomaar je alledaagse superheld. Zijn naam is Disappointment Panda! Hij draagt een oogmasker en een t-shirt die niet over zijn dikke panda buikje past. En net als een Jehova getuige of bijbel verkoper, gaat hij van deur naar deur om mensen de harde waarheid over hunzelf te vertellen, die ze vaak niet willen maar wel moeten horen. En dan zegt hij tot ziens en gaat hij naar de volgende deur.
Ik vind dit echt een geweldig personage, want vaak krijg ik van vrienden te horen dat ik te eerlijk ben. Maar doordat ik te eerlijk ben, komt het vaak bij hun over als hard... In een manier ben ik dus eigenlijk Disappointment Panda, alleen ga ik niet deur naar deur en passen t-shirts mij wel.
17 dec 2017 - bewerkt op 19 dec 2017
- meld ongepast verhaal
-
Samsalabam
zondag 17 december 2017 15:04
Ik heb z'n boek niet gelezen, maar ik vind de blog van Mark Manson ook wel leuk om te volgen af en toe.
-
Jasmijn101
zondag 17 december 2017 15:10
Hi Samsalabam,
ik heb net even op internet zijn blog gezocht, en ik moet zeggen dat het er heel interessant uitziet. Ik denk dat ik dankzij jou weer een nieuwe bezigheid heb gevonden
.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 25 dec 2017 Eerste Kerstdag
- O 22 dec 2017 Inpakken en wegwezen!
- O 17 dec 2017 The Subtle Art Of Not Giving a F*ck. ( 2 )