therapie
hallo allemaal 
ik zit al sinds rond de 8 of 9 jaar in therapie. ik ben inmiddels 15 en ben dus bijna 'opgegroeid' met therapie.
ik was een paar maanden geleden tot de conclusie gekomen dat ik er klaar mee ben. elke week 1 of 2 keer meer dan een uur moeten praten met volwassenen die het allemaal zo zielig voor me vonden en me wilden helpen.
ik klaag niet trouwens. therapie is zeer behulpzaam en ik ben blij dat mijn ouders zagen dat ik het nodig had.
paar maanden geleden overlegd met mijn therapeuten/psychologen wat ze het beste vonden. ze snapten dat ik wil stoppen en vroegen of het ook voelt alsof alles is opgelost.
deels ja, deels nee.
het ding is nu, dat ze me wilden testen op meerdere mentale problemen (autisme en het spectrum, adhd/add, persoonlijkheidsstoornissen en noem zo maar op).
ik ben akkoord gegaan en heb gezegd dat ik nadat ik mijn diagnose heb compleet stop met therapie.
het hele proces van diagnostiek duurde ontzettend lang: 2 maanden wachtlijst, werd door meerdere psychologen compleet 'binnenstebuiten' gekeerd en allemaal testen moeten doen.
dit was aan de ene kant ontzettend irritant en stom, maar aan de andere kant was het ook best interessant.
omdat ik nu zo lang in therapie zit heb ik door wat voor vragen mij gesteld worden en met welk doel.
dit is best handig, want zo kan ik een beetje sturen wat ik 'wil' hebben.
over dat laatste wil ik iets meer de diepte in gaan.
ze vermoeden dat ik of Asperger heb, of Borderline. zelf heb ik geen idee, want ik pas bij beide perfect met elk symptoom.
mijn ouders zeggen Asperger, mijn broertje en 2 beste vrienden zeggen Borderline. belangrijke mensen in mijn leven zeggen van alles over wat ik wel en niet heb.
niet dat ik daar niet tegen kan, maar het is soms wel ingewikkeld.
ik heb de vragen dus zo gestuurd dat ik richting een personality disorder of asperger zit.
alhoewel ik zelf een personality disorder inschat.
vat dit trouwens niet op als 'ze wil iets hebben'. want dat is totaal niet zo. ik heb genoeg zelfkennis om te weten of ik wel of niet 'normaal' ben.
ik heb donderdag (2 dagen geleden) mijn laatste testen en vragen(lijsten) gehad en beantwoord en ik ben ontzettend zenuwachtig voor de uitslag.
18 juli 2022 krijg ik mijn diagnose en een overzicht over wat ik wel/niet heb en een overzicht over hoe ik ben. daarnaast krijg ik ook gelijk mijn iq te weten.
ik haat wachten en ik ben ook absoluut niet geduldig.
heeft iemand anders een ervaring met diagnostiek en/of kan mij tips geven?
fijne dag verder
33
- Mila
ik zit al sinds rond de 8 of 9 jaar in therapie. ik ben inmiddels 15 en ben dus bijna 'opgegroeid' met therapie.
ik was een paar maanden geleden tot de conclusie gekomen dat ik er klaar mee ben. elke week 1 of 2 keer meer dan een uur moeten praten met volwassenen die het allemaal zo zielig voor me vonden en me wilden helpen.
ik klaag niet trouwens. therapie is zeer behulpzaam en ik ben blij dat mijn ouders zagen dat ik het nodig had.
paar maanden geleden overlegd met mijn therapeuten/psychologen wat ze het beste vonden. ze snapten dat ik wil stoppen en vroegen of het ook voelt alsof alles is opgelost.
deels ja, deels nee.
het ding is nu, dat ze me wilden testen op meerdere mentale problemen (autisme en het spectrum, adhd/add, persoonlijkheidsstoornissen en noem zo maar op).
ik ben akkoord gegaan en heb gezegd dat ik nadat ik mijn diagnose heb compleet stop met therapie.
het hele proces van diagnostiek duurde ontzettend lang: 2 maanden wachtlijst, werd door meerdere psychologen compleet 'binnenstebuiten' gekeerd en allemaal testen moeten doen.
dit was aan de ene kant ontzettend irritant en stom, maar aan de andere kant was het ook best interessant.
omdat ik nu zo lang in therapie zit heb ik door wat voor vragen mij gesteld worden en met welk doel.
dit is best handig, want zo kan ik een beetje sturen wat ik 'wil' hebben.
over dat laatste wil ik iets meer de diepte in gaan.
ze vermoeden dat ik of Asperger heb, of Borderline. zelf heb ik geen idee, want ik pas bij beide perfect met elk symptoom.
mijn ouders zeggen Asperger, mijn broertje en 2 beste vrienden zeggen Borderline. belangrijke mensen in mijn leven zeggen van alles over wat ik wel en niet heb.
niet dat ik daar niet tegen kan, maar het is soms wel ingewikkeld.
ik heb de vragen dus zo gestuurd dat ik richting een personality disorder of asperger zit.
alhoewel ik zelf een personality disorder inschat.
vat dit trouwens niet op als 'ze wil iets hebben'. want dat is totaal niet zo. ik heb genoeg zelfkennis om te weten of ik wel of niet 'normaal' ben.
ik heb donderdag (2 dagen geleden) mijn laatste testen en vragen(lijsten) gehad en beantwoord en ik ben ontzettend zenuwachtig voor de uitslag.
18 juli 2022 krijg ik mijn diagnose en een overzicht over wat ik wel/niet heb en een overzicht over hoe ik ben. daarnaast krijg ik ook gelijk mijn iq te weten.
ik haat wachten en ik ben ook absoluut niet geduldig.
heeft iemand anders een ervaring met diagnostiek en/of kan mij tips geven?
fijne dag verder
33- Mila
01 jul 2022
- meld ongepast verhaal
-
Intarsia
vrijdag 01 juli 2022 22:07
Vergeef me dat ik het niet begrijp, maar wat heeft het voor zin om een diagnose te laten stellen als je daar vervolgens niet met professionele hulp mee om leert gaan?
Ik wou dat ik op mij 15e de diagnose ADD had gekregen, i.p.v. met mijn 43e. Als ik toen therapie had gehad had ik denk ik minder met het leven geworsteld en had ik dingen gevonden die beter bij me pasten.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je in patronen terugvalt en het is zoveel moeilijker dat nog te doorbreken. Doe er je voordeel mee dat je nog zo jong bent. Focus op de oplossingen i.p.v. het probleem. -
LilAngel
zaterdag 02 juli 2022 13:23
Een diagnose zonder dat je er iets mee doet gaat je bovendien eerder problemen dan oplossingen geven. Met een autisme diagnose of andere psychiatrische diagnose is het halen van een rijbewijs bijvoorbeeld lastiger/duurder vanwege een extra evaluatie die nodig is..
-
knowthyself
zaterdag 02 juli 2022 17:19
Wat @LilAngel zegt
Ik ben blij dat ik pas nu en niet als kind al een diagnose ADHD heb gekregen. Met mijn persoonlijkheid weet ik 100% zeker dat ik dan eerder naar mijn beperkingen had geleefd en me daardoor liet vormen in plaats van dat het hielp. Nu heb ik eerst de grenzen opgezocht van wat ik kan volgens de maatstaf van een neurotypisch mens, en kon ik kiezen om voor een diagnose te gaan.
Die diagnose is voor mij dan een deurtje naar medicijnen die ik niet veilig zonder hulp kan krijgen en gebruiken, EN specialistische hulp. Een behandeling voor trauma's en depressie wordt anders aangepakt als je ADHD hebt.
Een therapie voor depressie voor een neurotypisch persoon is bijvoorbeeld activatietherapie. Als diegene "te lang" het advies van de psycholoog niet toepaste zou dat lijken alsof diegene niet wil. Maar bij iemand met ADHD weet de psycholoog: oh, misschien is er medicatie nodig. Of een aanpassing van de omgeving van de patient, omdat die sneller afgeleid raakt, minder gemakkelijk overgaat tot actie, etc.
Wil je misschien het labeltje zodat je aan je omgeving kunt vertellen dat je Asperger hebt, voor meer begrip? Wat ga je ermee doen?
Hoef je niet op te antwoorden, natuurlijk,is jouw leven. Maar misschien kunnen anderen iets leren van jouw gedachten. Misschien vind je het fijn om te praten met anderen die wat verder weg van je staan dan je vrienden/familie, over zo een beslissing in je leven
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 01 jul 2022 therapie ( 3 )
- O 01 jul 2022 1,5 jaar geleden
- O 14 apr 2021 goeiemorgen!!
- O 13 apr 2021 wat mij opvalt ( 8 )
- O 13 apr 2021 eerste verhaal! ( 4 )