This boyfriend is yours now.

Vorige week zaterdag had ik een feestje. Het was in de buurt van mijn ouderlijk huis, en het was de bedoeling dat ik alle mensen van vroeger zou gaan zien. Zo vaak kom ik niet meer in De Rijp, en ondanks dat het stuk voor stuk boeren zijn, zijn ze best handelbaar.
Ik was samen met Lokke op het feest, en aangezien zij niet rookt, ging ik even met mijn eigenste zelf een sigaret roken buiten.

Daar kwam ze aangelopen, samen met een vriendin. Als ze me ziet, groet ze me. 'Dag, ex-schoonzus.'
'Hé Saar, hoe is het?'
'Goed, heb je het nieuwtje al gehoord?'
'Welk nieuwtje...?'
'Dat Bart gaat trouwen.'
Ik schrik. Even staat de wereld een beetje stil. Dit sluit iets af wat er tussen mij en hem was. Maar ik laat niets merken. 'Dat méén je niet! Wat leuk zeg. Met eh, dat meisje?' Ik heb werkelijk geen flauw idee hoe het kind heet.
'Ja, en ik ben getuige!'
Het lijkt me op dit punt slimmer om door te gaan op haar getuigen-zijn dan over het meisje. 'Oh, écht? Wat leuk, getuige van je eigen broer.' Ik glimlach.
'Ja, ik heb er maar één hé!' Zegt ze vrolijk. Ze gaat naar binnen, en laat mij in in shock achter, van binnen gaat er vuurwerk door me heen.

Afgelopen vrijdag was ik weer eens in het midden van niks, nu samen met Sofie. We gingen naar Dam 2. Ook dat was alweer een tijd geleden, ik verwachtte dezelfde mensen die er waren tijdens het eerdere feestje op zaterdag. Ik had gelijk, dezelfde mensen. Plus één.
Hij liep achter zijn zus aan naar binnen, en zag me niet. Of... wilde me niet zien. Ik vertelde natuurlijk meteen het trouw-verhaal aan Sofie, in geuren en kleuren.

Later, gingen Sofie en ik even roken beneden in de rookruimte, toen we natuurlijk Bart tegenkwamen op de trap. Onhandig glimlachten we naar elkaar. Ik besloot dit paard wel even te trekken, als hij geen initiatief neemt.
'Hééé Bart! Wat hoor ik nu allemaal voor nieuws? Ga je nou trouwen?'
'Ja,' zei hij onhandig, 'dat klopt. '
'Wat leuk zeg!'
Ik meende het niet. The guy is 25. Zij is 21. Een belachelijke bedoeling natuurlijk. Ik gaf hem drie zoenen, hij liep daarna door. Als ik af en toe langsliep, glimlachten we ongemakkelijk naar elkaar. Een glimlach van... Tussen ons was het toch nooit iets geworden. Ik mis je, zo nu en dan. Ik mis de tequila-avonden, de oldtimer BMW. Ik mis de voetbalwedstrijden, ik mis onze ruzies. Ik mis het feit dat je je scheerde als ik je dat vroeg, omdat ik niet wilde dat je eruit zag als een bouwvakker. Ik mis onze lamlendigheid. Onze grenzeloosheid.

Ik heb hem geen gedag gezegd toen ik wegging. Ik dacht, terwijl ik naar buiten liep, aan de scene uit Moulin Rouge, waarin Ewan McGregor op het huil-moment zegt: 'This woman is yours now.' Zoals ik ook zou willen zeggen tegen zijn nieuwe levensvriendin (of moet ik zeggen levensvrouw).

This boyfriend is yours now.