Tijd weggooien

Het verbaast me soms hoe gemakkelijk je tijd verspild. Voor je het weet zit je uren lang te scrollen op social media. Dat zo ontwikkelt is om door te blijven kijken. Nog een foto, filmpje of statusupdate. Voor je het weet zit je maandenlang weg te gooien terwijl je een game speelt of de zoveelste keer dezelfde serie op Netflix achter elkaar kijkt.

Ik doe dat ook. En soms is het ook wel lekker. Een vorm van ontspanning. Maar tegelijkertijd voelt het als weggegooide tijd. Tijd die je nooit meer terugkomt. De term Yolo wordt vaak gebruikt om gevaarlijke of stomme dingen te doen. Ik zou het liever anders willen gebruiken: Yolo, en dus gebruik ik mijn tijd het liefst om dromen waar te maken. Om dingen te doen die ik altijd al eens wilde doen.

Ik ben 36 nu. Op mijn negentiende publiceerde ik in eigen beheer mijn eerste boek. Iets waar ik toen altijd al van droomde. En vanaf daar ben ik verder gegaan. Ik vond een reguliere uitgeverij en ben inmiddels zelfs geswitcht van uitgever. Mijn boeken liggen in bibliotheken, zijn als audiobook te horen, zijn als e-book te downloaden en er is interesse getoond vanuit het buitenland voor een vertaling. Interesse betekent natuurlijk niet meteen dat het ook echt ingekocht gaat worden. Maar.. het zegt iets.

En al die boeken schreef ik door ervoor te gaan zitten en eraan te werken. Een boek schrijft zichzelf niet. Je kunt je idee of je droom niet naleven als je eindeloos op Instagram zit te scrollen. Je moet een langetermijnvisie hebben en dat is ontzettend moeilijk. Ik val regelmatig in de valkuil om vooral andere dingen te gaan doen.

Media is gemaakt voor een instant gratification. Je blijft actief, omdat je een like krijgt, of een reactie. Je blijft op Netflix op volgende aflevering drukken, omdat je dan direct ziet hoe de cliffhanger verder gaat. Je maakt gelukshormonen aan en het voelt daardoor ook goed.

Het schrijven van een boek voelt niet goed. Je bent vooral onzeker. Twijfelt aan je eigen kunnen en als het je dan toch eindelijk lukt, moet je de boel redigeren, herschrijven en aanpassen. En áls je dan het geluk hebt dat het uitgegeven wordt, zul je de eerste tijd niets zien. Misschien een paar recensies. Maar de royalites volgen minimaal een jaar later.

Al dat zwoegen is niet altijd leuk. Het is makkelijker om naar het volgende level in een game te gaan, dan om een boek te schrijven.

Ik las ooit een uitspraak die me altijd is bijgebleven. ‘De meeste ideeën liggen op het kerkhof’. En dat geloof ik wel. Zo veel mensen hebben prachtige ideeën, maar ze doen er niets mee. Dat boek dat geschreven moet worden, het schilderij dat gemaakt moet worden, het idee voor een bepaalde inrichting in je huis, of het maken van een video. Het blijft vooral bestaan in het hoofd.
‘Ik wil ooit ook wel een boek schrijven’ hoor ik als schrijver heel erg vaak van mensen.
‘Nou, doen dan,’ reageer ik meestal.
‘Ja, maar.. ik heb daar geen tijd voor.’
Dan maak je tijd? En dat gebeurt vervolgens niet. Het idee om een boek te schrijven is schijnbaar toch romantischer dan het daadwerkelijk te doen. Door er bloed, zweet en tranen in te stoppen en daarna te kunnen zeggen: ‘wauw, I did it.’

Als gesprekken over bepaalde populaire films of series worden gevoerd, zeg ik wel eens: ‘Oh, ik ken die niet.’
De verbazing is vervolgens groot. ‘Ken jij die film niet? Nou die MOET je zien.’

Ik wil wel. Maar ik kan mijn tijd maar één keer besteden. Het is prima om die film te kijken, maar ik kom er niet aan toe, omdat ik nog allemaal teksten wil schrijven, boeken wil schrijven, Lego-bouwwerkjes wil maken. Ik vind dat meestal belangrijker dan het kijken van een serie. Andere keren vind ik de serie juist belangrijker. Dan wil ik die gewoonweg zien. Maar het is wel een keuze die ik maak. Serie kijken, betekent dat ik niet kan werken aan mijn boek.

Mijn ouders kijken elke avond televisie. Meestal dezelfde programma’s. Ondertussen hoor ik vaak: ‘we zijn zó druk. Nee. Daar hebben we echt geen tijd voor.’ Het is maar net waar je je prioriteiten legt.
Met mijn ex keek ik elke avond naar de televisie. Vooral omdat hij dat leuk vond. Mij deed het weinig. Het kwam steeds vaker voor dat ik ondertussen maar een stukje zat te werken aan mijn boek. Of voor een opdrachtgever bezig was. Vooral programma’s als Temptation Island vond ik zo ontzettend dom, dat ik er niet eens naar wilde kijken.

Het voelde vaak als weggegooide tijd. Met mijn huidige vriend kijk ik ook wel naar films en series. Maar we hebben allebei geen televisie. En we kijken niet de hele dag naar de televisie. Vaak ook hebben we interessante gesprekken. Zo leren we elkaar nog beter kennen en voelt het meer als quality time. Als je elkaar maar een paar keer per week ziet, is het gewoon zonde als je zwijgend samen naar een film zit te kijken. Zo voel ik dat tenminste. Anderen ervaren dat anders, en dat is natuurlijk ook prima.

Soms voelt het alsof ik veel tijd weggooi met al mijn projecten. Hele sites oprichten met allerlei dromen en ideeën, waarvan er velen waarschijnlijk ook nooit uitgevoerd zullen worden. Boeken en verhalen schrijven, terwijl ik waarschijnlijk nooit écht een bestsellerauteur zal worden. Dat is lastig. Want waar doe ik het dan in hemelsnaam voor? Waarom kwel ik mezelf zo enorm?

Tegelijkertijd denk ik: achja. Wordt het niets? Dan heb ik het tenminste geprobeerd. En dan probeer ik wel weer iets anders. Want, yolo.