tja, moeilijk he liefde?
jeejtje, het is veel moeilijker om op te schrijven wat je voelt/denkt dan het lijkt,
maar toch ga ik het proberen.
ken je dat gevoel, dat je overdag vrolijk doet, lacht, danst enz?
maar 's avonds als je in bed ligt en het lichtje uit doet, de tranen over je wangen beginnen te stromen.
elke dag op nieuw een plastic lach vrolijk uit je ogen kijken en luisteren naar andermans problemen.
maar je eigen problemen, wie neem je in vertrouwen? wie vertel je hoe je je werkelijk voelt, diep van binnen, die steken in je hard en die onzekerheid over vind hij me nog wel leuk of niet? wanneer heb ik het geluk een keer aan mijn kant? of naja eigelijk is het zo van: er is geen weg naar het geluk, gelukkig zijn is de weg (dat heeft boeddha geschreven hoor, niet ik haha kon ik maar zo mooi schrijven)
soms denk ik wel eens, had ik hier moeten zijn, is dit wel de bedoeling geweest?
op die momenten lijkt niets meer leuk, alles is kut en niets werkt meer mee.
maar de volgende dag, als hij langs je loopt, je aankijkt en naar je lacht, maakt je hart een sprongetje, dan vergeet je die avond ervoor, hoe je gehuild hebt om hem, pff eigelijk te gek voor woorden, dat je huilt om iemand, die niet eens om jou huilt, die misschien 's avonds niet eens aan jou denkt.
sommige mensen zeggen: op deze leeftijd kun je nog niet echt verliefd zijn, dit is kinderliefde enz.
wat nou kinderliefde? op deze leeftijd kun je ook verliefd zijn of zelfs zielsveel van iemand houden.
want ik hou van hem, echt waar, ik hou van hem, nu nog steeds na bijna al een halfjaar.
maar het is soms zo moeilijk, ik vraag me elke avond af: vind hij me nog wel leuk.
ik heb het hem gevraagt en hij zei tuurlijk gekkie, niet zulke rare dingen denken schatje van me.
maar hij doet zo anders de laatste tijd, ik herken hem soms niet meer.
maar ik kan niets anders doen dan hem vertellen dat ik van hem hou en hopen dat hij hetzelfde voor mij voelt als ik voor hem...
robijnn, vrouw, 29 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende