to drink or not to drink

Om terug te komen op mijn "mistake" story,

daar heb ik nog eens goed over nagedacht.
Nadat ik het met een goede vriend had over jezelf trouw blijven, ging ik me
bedenken wie ik ben, wat ik doe en wie ik wil zijn.
Zo bedacht ik me ook nog eens over het voorval dat zich voordeed vorige week.

Ik kwam tot de conclusie, dat ik het helemaal niet slecht vind om te drinken.
Dat ik heel veel herinneringen heb aan avonden dankzij drank, omdat het
gewoon ontzettend gezellig was.
Dat ik me dood lach als ik vrienden zie die gedronken hebben en daardoor
extra los komen. En het bijna nooit voorkomt dat ze lastig worden of
hele gekke dingen gaan doen of echt ziek worden. Ik zelf ook niet.

Ook heb ik slechte ervaringen met drank, misschien een enkele keer dat
ik met de verkeerde reden begon met een drankje, zoals de laatste keer.
Of mensen die een drankprobleem hebben, of er agressief van worden,
maar dat soort mensen heb ik niet (meer) in mijn leven.

Ik betrapte mezelf erop dat ik me heel schuldig voelde over het feit dat ik wel eens drink
en daarbij (bijna uit paniek) een belofte deed ermee te stoppen.
Wat een onzin. bedacht ik me later.
Waarom zou ik een belofte doen waar ik helemaal niet compleet achter sta
om bij de jongen waar ik verliefd op ben in een goed boekje te komen.
Om mijn kansen te verhogen dat hij bij me blijft?
Omdat ik weet dat hij een hekel heeft aan drank?
Ben ik omdat ik drink echt ineens een slecht persoon?

Ik vind dat ik mezelf moet blijven, of ik daar voor hem leuker door word of niet.
Dat ik mijn leven aanpas is niet meer dan normaal nu ik een relatie heb
maar daardoor hoef ik niet meteen mijn hele levensstijl aan te passen.
Zo nu en dan een avondje ouderwets een paar drankjes doen met vrienden
ga ik erin houden. Omdat ik dat altijd al deed. Alleen nu wat minder vaak.

Het is niet zo dat drank zoooo belangrijk is dat ik het niet kan laten,
maar het is ook niet zoooo belangrijk dat ik het van mezelf moet laten.