Too fast

Nog geen jaar geleden is mijn moeder weggegaan bij mijn vader. Helaas. Ik snapte wel waarom ze vertrok. Hij was alleen maar negatief over van alles. Op een gegeven moment is je geduld op. De emmer zat vol en het laatste druppeltje deed het laten overlopen.. Tot haar spijt heeft ze haar spullen gepakt en liet ze mij de keus om in een korte tijd te beslissen bij wie ik bleef. Bij mijn niet biologische vader of bij mijn moeder. Ik besloot te snel om met mijn moeder mee te gaan. Zij had ondertussen al een andere man in haar leven en daar zouden wij bij intrekken. Zo'n anderhalf uur van mijn oude woonplaats vandaan. Ik had de nieuwe vriend van mijn moeder wel liefst 1 keer gezien en dat was het. Mijn moeder misgunde mij het om hem rustig te leren kennen. Nee, we moesten à la minute bij hem intrekken. Een andere keus was er volgens haar niet. (Die was er wel). Nu ik hem beter heb leren kennen, is hij naar mijn mening een luie bemoeial die alles beter moet weten, en die over alles mee wilt beslissen als het over mij gaat. Zo jammer dat mijn moeder dat allemaal toestaat.

Hoewel ik het er nu wel aardig naar mijn zin heb, mis ik het samenleven met mijn beide ouders heel erg. Het gemis is hevig en het ergste is, is dat ik er niks aan kan doen. Er valt niks te veranderen aan het feit dat mijn moeder nu gelukkig is. Ook al betwijfelen het sommige mensen. Waaronder mijn tante die al vaak genoeg heeft gezegd dat mijn moeder er niet gelukkig uitziet. Mijn moeder zegt dat het door haar werk komt. Ik geloof het niet. Maar alles wat ik zeg, schiet in het verkeerde keelgat bij haar.

Mijn echte vader ken ik niet. Hij heeft mijn moeder, mijn oma en mij heel veel pijn gedaan. Hij stond te vechten met mijn oma op straat en reed haar en mijn moeder aan. Toen wilde mijn moeder de sleutels terug van de auto die ze aan hem had gegeven maar hij gaf ze niet, nee in plaats daarvan kreeg mijn moeder een harde trap in haar zwangere buik. Mijn moeder naar het ziekenhuis en gelukkig ging het net goed. Of ik mijn echte vader wil leren kennen? Wie weet waar ik in toe in staat ben. Wat ik wel weet, is dat toen ik 13 maanden was, mijn niet biologische vader in mijn leven kwam. Hij behandelde me als zijn eigen dochter, ik zag hem als mijn vader, ik wist niet beter als een klein meisje. Toen ik eenmaal 12 werd, besloten mijn ouders het te vertellen. Huilen deed ik. Mijn leven stortte in. Maar na een paar maanden erkende ik hem als mijn echte vader en zo zie ik hem nog steeds.