totaal hopeloos en wanhopig.

Ik ben kapot. Ik ben vanochtend, hoewel ik vakantie heb om 8 uur opgestaan. Was om 10 uur in de stad om mijn ID aan te vragen, wat ik al bijna een jaar geleden had moeten regelen. Ik moest een pasfoto laten maken waarop ik zo stoned lijk als wat en nou blijkt dat mijn ID over een week klaar is en ik dan al met vakantie ben! Daarna ging ik naar de Hanos, even winkelen met mijn moeder. I love the Hanos. Het is groter dan groot, het is er exlusief en er werken blijkbaar een aantal hele leuke jongens die je ieder moment kunt vragen waar iets ligt - en het klinkt niet eens dom want het is er enorm! Nou, als dat geen hemel is. Haha, thuisgekomen waren toch al gauw rond de 300 euro kwijt aan gewone inkopen voor de vakantie. Daarna ben ik nog naar de stad geweest met een vriendin, om mijn laatste geld op te maken zeg maar. En toen heb ik pannenkoeken gebakken en opgegeten natuurlijk, en tijdens de herdenking van MJ viel ik in slaap. Zo moe was ik dus, ik ben net wakker en tot de conclusie gekomen dat onze bank geweldig ligt. En nou twijfel ik of ik Y nog wel een keer zie. Want wij hebben een soort van 'iets' en hij woont een beetje ver weg - maar ik zou hem wel graag zien voor ik op vakantie ga. Ik heb alleen woensdag en donderdag nog die volledig in het teken zullen gaan staan van 'de laatste dingen regelen' en als ik ernaar vraag zegt hij: 'ik weet niet'. Mijn leven is echt hopeloos. De ene vriendin adviseert gewoon met een initiatief te komen, een andere vriendin vindt dat ik hem initiatief moet laten nemen. Maar ik wil hem wel graag zien, zonder aan te dringen. Ik spreek hem de laatste week ongelofelijk weinig, en op msn zijn het niet de meest leuke gesprekken die je kan hebben om het zo uit te drukken. Ik word een beetje wanhopig, want op z'n hyves zie ik steeds vaker krabbels van verschillende meisjes - en natuurlijk mag hij doen wat hij niet laten kan, we hebben namelijk niks officieels, maar toch voelt het niet fijn om zo makkelijk te denken. Want het blijft wel een beetje zeuren achterin mijn hoofd: 'Als hij je zo geweldig leuk vindt, neemt hij toch ook meer initiatief om je te zien??' En ik heb geen antwoord op die vraag. Ik weet niet of iemand weet wat ik moet doen, want de tijd dringt en de dingen die ik nog moet regelen voor ik wegga stapelen zich op. En ondertussen tikt de tijd door en ben ik nog geen stap verder.

Liefs