vrienden

Liefste Dagboek,

ik weet niet waarom ik hieraan begin - best privé en toch zo openbaar. Maar soms zit ik met dingen die ik niet iedereen zomaar vertel, of eigenlijk aan niemand vertel, en nou kan ik het toch kwijt. Ik ken mezelf, ik weet dat ik er na drie keer mee stop. Maar wie weet helpt het in elk geval voor nu. Want mijn leven is een chaos. Mijn moeder vindt dat ik teveel met mijn beste vriendin omga, wat erop neerkomt dat ik bijna alles met haar doe. En daar heeft ze best gelijk in, mijn moeder. Maar ik ben niks anders gewend. Ik ben een uitgelaten, vrolijk meisje, en ik kan met iedereen goed opschieten. Maar buiten school ga ik met niemand verder echt heel close om. Ik kan zeggen dat ik met vrijwel niemand buiten school een keer helemaal alleen af heb gesproken. En ik ben totaal het meisje niet dat geen vrienden heeft ofzo. Alleen allemaal op één plek, en ik betrek ze niet bij wat ik verder doe. Daar ga ik dus ook iets aan veranderen. Want stel dat er iets gebeurd en ik niet meer kan steunen op mijn beste vriendin? Dan heb ik niet echt iemand. Genoeg mensen die ik mag, die ik het een en ander kwijt kan maar niemand waar ik mijn hart kan luchten en die me helpen. Dat vond ik wel een goed voornemen. Ik denk de laatste tijd veel aan mijn vrienden, aan wie ik kwijt ben geraakt en hoe, waarom. En misschien zorgt dat ervoor dat ik me afstandelijker opstel tegenover nieuwe mensen. Maarja, ik vind het wel even genoeg geweest. Ik ben kapot, aangezien ik gisteren de hele dag ging zwemmen, voor het eerst verbrand ben en toen een bbq had. En vandaag heb ik weer de hele dag gezwommen en ik heb straks weer een soort van feest. Dus je kunt zeggen dat ik behoorlijk op ben. Niet dat iemand dit leest, maar dat maakt niet uit.

Liefs en kussen