Trouwe lezer, maar verder niet actief.

Ik volg
myDiary al een tijdje
en omdat ik verplicht rust moet houden
heb ik maar besloten
om ook zo nu en dan iets op te schrijven
wat interessant lijkt of gewoon
uit verveling & interesse
om toch iets te doen
te hebben.

En daar
moet ik het voorlopig
dan ook bij laten want ik mag me
niet opwinden
volgens de dokter anders zou ik weer
'overspannen'
of manisch-depressief kunnen worden
of zo iets
is niet de bedoeling,
dus daar wil ik het verder
ook niet over
hebben.

Ik lees en schrijf
hoofdzakelijk voor mijn eigen plezier in myDiary
en voor de rest wil ik mij eigenlijk voorlopig
liever nog nergens mee
bemoeien.

Het staat een ieder vrij om te reageren,
maar ik kan niet garanderen dat ik zelf ergens op reageer
of antwoord geef, want daar staat mijn hoofd voorlopig
nog niet naar,
ik ben allang blij als ik de dag
levend doorkom.

Mijn deelname is op zo'n manier dus
volkomen vrijblijvend:
ik probeer om te noteren
wat de moeite waard is en
daar moet ik het ook bij laten,
tot dat zich misschien veranderingen voordoen,
die maken dat ik wat steviger
in mijn schoenen sta.

Ik zat in mijn stoel en
ik dacht dat ik me verveelde,
dus pakte ik de krant,
om te proberen er een eind aan te maken,
en voor dat ik het wist,
was ik alles alweer vergeten
wat me dwarszat:
gewoon iets anders gaan doen is dan ook vaak
wel de allerbeste oplossing of
iets al lezend vereenvoudigen,
noteren en deels overschrijven
voor wat later,
het veranderen en
het aanvullen
ofzoiets.

Als je maar iets doet en
niet alsmaar niks blijft doen,
want daar kom je geen stap
verder mee.

Soms heb ik de indruk
dat de hele westerse wereld zich tot een sanatorium
heeft ontpopt waarin wij de tijd doden en
onszelf en elkaar ook dodelijk vervelen en
ik vraag me af of het ooit nog goed komt
met ons in dit leven.

Verveling
is volgens mij het hoofdprobleem
van de moderne tijd in rijke landen.

Verveling is het verliezen van betekenis:
je kunt onmogelijk zeggen
of de wereld zonder betekenis lijkt
omdat je je verveelt,
of dat je je verveelt omdat de wereld
zonder betekenis is.

Volgens Lars
heeft Pascal misschien wel gelijk
dat de mens zonder God of Ideaal gedoemd is tot verveling,
maar ik geloof niet dat Adam en Eva
zich al verveeld hebben,
zoals Soren en Emanuel
meenden.

De verveling
die we sinds een paar honderd jaar kennen,
is anders dan de
'toestandsverveling' van daarvoor.

Sinds de Verlichting
en de Romantiek
lijden we aan een veel fundamentelere,
existentiele verveling.

Het is paradoxaal,
dat de door ons volgestopte tijd achteraf
zo schrikbarend leeg lijkt.

Om ons niet te vervelen
storten we ons in allerlei tijdverdrijf -
tv, internet,
radio, drank, drugs
en seks.

Op jacht naar amusement.

Het bewijs voor de stelling
dat de verveling wijder verbreid is
dan ooit tevoor.

Ook werk
is blijkbaar tegenwoordig
'een veel gebruikte injectiespuit
tegen de verveling'.

Het leven moet interessant zijn
ter verdrijving van de 'onuitstaanbare verveling'.
En interessante zaken hebben meestal
ook maar een beperkte houdbaarheid,
namelijk zolang ze erin slagen
de verveling op afstand
te houden.

Ze verliezen vanzelf wel weer aan betekenis
in de meeste gevallen:
de wereld is vervelend geworden
omdat alle dingen doorzichtig geworden zijn,
het geheim is uitgebannen.


We hebben daarom behoefte aan
schokkende gebeurtenissen, laten ons boeien
door geweld op straat
en school.
Maar onze verhouding met het geweld
is niet zozeer moreel maar eerder
esthetisch geworden.

We worden gefascineerd
door het bizarre en het geweld.
Maar zulk genot kan
het leven niet
vervullen.

Zodra het voorbij is, gaapt de leegte,
ook als je terug-kijkt.

De betekenis, die we nodig hebben,
kunnen we noch in onszelf, noch in iets buiten ons
terugvinden.

Dus zoeken we naar een mogelijk
betekenis-surrogaat -
amusement, mode, sensatie -
maar eigenlijk weten we wel
dat dit niet bestendig
zal zijn.

Om de ontbrekende bestendigheid op te heffen,
streven we steeds naar iets nieuws.

Bevrediging
kan alleen nog maar in het toekomstige
nieuwe schuilen, maar al het nieuwe wordt beheerst
door deze verwachting, en wordt daardoor
gelijkvormig en niet echt
nieuw meer.

Het nieuwe wordt gewoon, elke trend een sleur.

Je kunt dat 'transgressie' noemen:
een voortgaande vlucht
naar voren.

Het nieuwe is nooit in staat
het verlangen te bevredigen;
dat wordt alleen maar groter.
Ik moet nu wel even ophouden
want de eigenaar van de computer
is daar,
en die moet hem zelf gebruiken,
dus misschien kom ik hier later nog
op terug,
als het toetsenbord vrij is en ik me ertoe
kan zetten
om verder nog wat op te schrijven
uit de krant van vandaag
ofzo.