Trouwjurk

Ik heb een trouwjurk gekocht. Ik was al een keer naar zo'n zaakje in Groningen geweest, maar daar negeerde de verkoopster ons dus toen zijn we na een tijdje maar weer weg gegaan. Gaat vast goed met de trouwindustrie in Groningen, want ze wilde niet echt verkopen. Het zag er ook wel een beetje sjofel uit, dus oké, laat maar, hoeft al niet meer hoor, ik ga wel weer weg.

Mijn moeder en ik besloten naar een "echte" zaak te gaan. Afspraak gemaakt, daarheen, maar eens kijken of het wat is. Drie uur later stond ik af te rekenen.

Ik werd verwelkomd door een goedgemutste gezellige vrouw met een grote parelketting en ik werd de lege winkel ingebonjourd. Ik had verwacht dat er nog wel twee andere bruiden zouden zijn, maar nee, mijn moeder en ik waren de enigen. Eerst kregen we koffie met een petit-fourtje. Leuk, dat lust ik wel. De verkoopster lustte het ook wel, maar ze mocht niet, want ze had diabetes en haar broer was daar net aan overleden. Oh oké, leuk, gezellig. We hebben daar vervolgens drie kwartier over gepraat en tussendoor mocht ik ook nog wat vertellen over mijn verloofde en mijn smaak qua trouwjurken. Dat laatste had ik trouwens niet hoeven doen, want de jurken die zij uit de rekken trok waren nou niet dat je zegt van 'daar wil ik dood in gevonden worden'.

Op een gegeven moment hadden we er zes uitgezocht en toen begon het passen. Toen waren we daar dus al een uur. "Kleed je maar uit." Wat? Oh ja. Daar had ik nog even niet gedacht. Stond ik daar voor twee verkoopster en m'n moeder in alleen een kanten onderbroek. Gelukkig werd ik al snel in een corset gesnoerd en toen was het allemaal een beetje minder beschamend. Maar niet veel minder.

Jurk 1: Ging niet over m'n tieten. Dan maar instappen. Ging niet over m'n kont.

Jurk 2: Heel mooi. Ik dacht, ja, oké, hier kan ik wel in trouwen, oké, laten we het maar doen. Ja, misschien is dit onderdeeltje niet zo mooi, maar ja, verder is ie wel mooi. Maar ja, er hingen nog vier andere jurken, toch maar even proberen.

Jurk 3: Toe nou toch even, wat een wanstaltig geheel zeg.

Jurk 4, 5 en 6 wilde ik toen ook niet meer passen want die waren eigenlijk op de hanger al niet mooi.

Ik wilde het allang weer voor gezien houden en gewoon met jurk 2 naar huis, maar mijn moeder gaf niet op, 't is soms net een enthousiaste terriër. "Maar eh, de jurken die hier niet in haar maat zijn, die kunnen jullie gewoon bestellen?" "Ja hoor!" Ik dacht 'uuuugh maaaam ik wil gaaaaaan laat die jurken nou met ruuuust ik heb al een mooie' - en toen trok ze de perfecte jurk uit de rekken. Drie maten te klein, dat wel, dus we hebben hem als het ware voor me gehouden om een idee te krijgen. Echt heel erg mooi. "Dus die kunnen jullie in mijn maat bestellen?" "Ehm, ja, maar dan moet je hem wel kopen."

Oh.

"Nou," zei de enthousiaste terriër, "laten we proberen hem dan toch aan te trekken!" "Maaaam" "Probeer nou gewoon!" En warempel, de gebundelde kracht van de twee verkoopsters en mijn moeder zorgde ervoor dat ie opeens over mijn borsten floepte. Hij kon niet dicht, maar ja, ik kon wel zien hoe hij me stond en het was heel erg mooi. "Oké," zei ik, "jurk 2 mag terug, dit wordt hem." Toen moest 'ie nog weer uit, maar daar wil ik het liever niet over hebben.

Nou ja, en toen stond ik opeens af te rekenen. Over vier maanden is hij er in mijn maat en dan moet ik terug en dan moeten ze hem waarschijnlijk bij m'n taille nog een stuk innemen. Mijn taille/borstratio is een beetje raar. Nou ja, moraal van het verhaal, het is minder glamorous dan Say yes to the dress doet vermoeden.