tumor...

waar te beginnen... voor de mensen die mij niet kennen, hi Chloé hier. ik zal hier mijn verhaal delen.

voor ik dit deel met jullie wil ik zeggen dat ik dit schrijf om mijn verhaal de delen en totaal niet om aandacht te vragen. iedereen die vragen heeft stel ze gerust.

ik ben 14 jaar, en zit nu in havo 3. iets meer dan een jaar geleden was alles normaal zover iemand zijn leven normaal kan zijn. gewoon bezig met school jongens en vriendinnen. alles ging goed ik was blij en zat lekker in mijn vel. tot ik op een dag een knobbel in mijn borst voelde, ik ben naar mijn moeder gegaan en legde uit wat ik voelde. mijn moeder maakte zich een stuk meer zorgen dan ik en zij wou het gelijk laten controleren bij de dokter. ik maakte mij absoluut geen zorgen, en bij de dokter aangekomen vertelde de dokter mij dat ze er eigenlijk zeker van was dat het een opgezwollen melkklier was. ze vertelde er wel bij dat het aan ons de keuze was of we voor de zekerheid een echo zouden willen laten maken, mijn moeder zij gelijk dat ze dat wel wou. ik vond het prima en 4 dagen later ongeveer hadden we een afspraak in het ziekenhuis. na een tijdje werden we uit de wachtkamer gehaald. de kamer waar de echo werd gemaakt was kill en donker. tijdens de echo keek ik geïnteresseerd mee op het scherm wat je allemaal zag. je zag een duidelijke klomp zitten, op dat moment zag je het gezicht van de arts die mij hielp vertrekken. ik snapte het niet helemaal ze begon een verhaal te vertellen hoe ze zag dat dit geen melkklier was, en dat ze gelijk een biopt gingen nemen. ik had werkelijk geen idee wat een biopt was (dat is een ze een stukje weefsel weghalen om testen te kunnen doen). ik lag daar op dat bankje in het midden van de kamer en had werkelijk geen idee wat mij overkwam. ik werd verdooft (mijn god wat deed dat veel pijn). en vervolgens dingen ze de biopt nemen wat ook aardig wat pijn deed. ik maakte mij nogsteeds geen zorgen en ging zonder enig benul naar het kamertje waar ik mij kon gaan aankleden. terwijl ik daarheen ging gaf de arts wat papieren aan mijn moeder. ik kwam de kleedkamer uit en voor mij stond mijn moeder, zij gaf mij een knuffel en begon te huilen. ik vroeg ''mama waarom huil je, wat is er aan de hand''. mijn oog viel op de papieren, BORSTKANKERZORG stond er in grote letters. toen viel het kwartje ik werd getest op of ik kanker had. vanaf dat moment kwam ik in een shock. ik herinner mij vrij weinig het enige wat ik weet is dat die week wachten de langste week ooit is geweest. na een week kwamen ik en mijn ouders terug in het ziekenhuis voor uitslag. de dokter begonnen duidelijk te maken dat het zeker was dat dit een tumor was. het was op dat moment goedaardig, maar vertelde erbij dat het er onrustig uitzag. weken en weken daarna bleef ik maar terug komen voor controle en meer onderzoeken dan ik kan tellen. na een tijdje kwam ik voor de zoveelste controle, alleen met ander nieuws, mijn tumor was niet meer goed aardig maar kwaadaardig.

voordat iedereen hier een reactie over heeft dit is niet eerder op deze manier in Nederland (zover mijn dokters weten) voorgekomen. ik was 13 toen ik ziek werd, ik kwam bij kinderartsen terecht die niet wisten hoe te handelen omdat ze dit nooit eerder hadden gezien. en ik mocht niet rechtstreeks aan een oncoloog gespecialiseerd in borsten omdat je daarvoor ouder dan 18 moet zijn. 2 artsen in samenwerking hebben mij uiteindelijk geholpen.

ik ben toen geopereerd, herstel was zeker niet makkelijk en ik had nog erg veel pijn. het was een borstsparende operatie, en ik ben zo ontzettend blij om te kunnen zeggen dat alles goed verlopen is. dit alles in iets minder dan een jaar.

dit alles heeft zo ontzettend veel met mij gedaan, het heeft mij aan het begin echt gesloopt toen niet een lichamelijk maar mentaal, ik ben zo blij dat het 2019 is en ik als het goed is na mijn controle maandag officieel mag zeggen dat ik genezen ben. waarom misschien niet alles helemaal duidelijk in dit verhaal staat is omdat afgelopen jaar het gewoon een en al chaos was. ik herinner mij niet zo super veel het meeste heb ik heel ver weg gestopt, om mij te kunnen focussen op de positieve dingen. het is moeilijker dan ik dacht om alles weer helemaal op een rijtje te krijgen en weer verder te gaan zoals hiervoor, mijn vrienden waren allemaal op de hoogte maar het is te merken dat zij zoiets ook lastig vinden om mee om te gaan.

voor nu is dit het even. alles wat ik kan zeggen is wat een jaar en wat ben ik nu blij en zoveel sterker dan hiervoor, ik gun dit niemand het ergste vond ik om de mensen om mij heen en vooral familie er ook aan stuk te zien gaan. ook voor hen was dit zwaar.