Twee dragen beide altijd schuld.
Soms weet je niet wat er in een vriendschap van je word verwacht. In sommige vriendschappen word je erop gewezen, wat wel en niet kan. Bij andere word je er fijntjes op gewezen, of is er een goed gesprek erover te voeren. Dan leg je bij elkaar neer wat je dwars zit aan elkaar en waar je wel tevreden over bent. Lachen om dezelfde humor. Woordeloos begrijpen van elkaar. Op een golflengte zitten. Weten wie de ander is, zonder dat je diegene misschien werkelijk door en door kent.
Maar soms durf je daar ook niet naar te vragen. En als stilte overheerst, zitten de woorden die op het puntje van je tong liggen, je dwars. Ik vraag me af, ondanks alles af, wat er fout is gegaan. Het is doodgebloed, niet waar? En in mijn volle slachtoffer-glorie vraag ik me af, welke schuld ik daar in heb gehad. Was ik emotioneel te instabiel? Daag ik je niet genoeg uit, met mijn ongenuanceerde uitspraken.
Er is een moment geweest, waarin ik je dacht te zien voor wie je was, zonder dat ik dat werkelijk wist. Maar uiteindelijk heb ik mezelf een spiegel voorgehouden en zag ik enkel een weerspiegeling van wie ik dacht dat je was. Hou ik mezelf voor de gek? Moet ik beter luisteren en me niet zo druk maken? Maar aan de andere kant zou ik ook van jou kunnen verwachten, dat je weet wie ik ben. Dat het gebrek aan gesprek me miserabel maakt, terwijl nog geen paar maanden geleden jouw gesprekken me deden opleven.
Twee dragen beide altijd schuld. Ik geloof, dat ik daar meer schuld aan bij draag, door niet verder te vragen. Maar jij net zo goed, door mij mijn geruststelling te bieden, inplaats van enkel een keer geïnteresseerd je afkeuring aan te bieden.
Maar soms durf je daar ook niet naar te vragen. En als stilte overheerst, zitten de woorden die op het puntje van je tong liggen, je dwars. Ik vraag me af, ondanks alles af, wat er fout is gegaan. Het is doodgebloed, niet waar? En in mijn volle slachtoffer-glorie vraag ik me af, welke schuld ik daar in heb gehad. Was ik emotioneel te instabiel? Daag ik je niet genoeg uit, met mijn ongenuanceerde uitspraken.
Er is een moment geweest, waarin ik je dacht te zien voor wie je was, zonder dat ik dat werkelijk wist. Maar uiteindelijk heb ik mezelf een spiegel voorgehouden en zag ik enkel een weerspiegeling van wie ik dacht dat je was. Hou ik mezelf voor de gek? Moet ik beter luisteren en me niet zo druk maken? Maar aan de andere kant zou ik ook van jou kunnen verwachten, dat je weet wie ik ben. Dat het gebrek aan gesprek me miserabel maakt, terwijl nog geen paar maanden geleden jouw gesprekken me deden opleven.
Twee dragen beide altijd schuld. Ik geloof, dat ik daar meer schuld aan bij draag, door niet verder te vragen. Maar jij net zo goed, door mij mijn geruststelling te bieden, inplaats van enkel een keer geïnteresseerd je afkeuring aan te bieden.
24 mei 2006 - bewerkt op 24 mei 2006
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 01 jun 2006 De Pedo-Partij.. ( 2 )
- O 29 mei 2006 Mama, ( 2 )
- O 29 mei 2006 Valentijnsdag
- O 28 mei 2006 Maniakaal lachen ( 1 )
- O 25 mei 2006 Or leave a bad taste in your mouth?
- O 24 mei 2006 Twee dragen beide altijd schuld.
- O 23 mei 2006 Idioot
- O 23 mei 2006 Hihihi ( 4 )
- O 23 mei 2006 Masochistisch ( 2 )
- O 22 mei 2006 Eenzaam ( 2 )
- O 22 mei 2006 Hersenloos ( 3 )
- O 21 mei 2006 Andere mensen
- O 19 mei 2006 Druifje ( 6 )
- O 16 mei 2006 Kitten ( 2 )
- O 15 mei 2006 forum ( 3 )