Er zijn twee soorten atheïsten. De eerste soort atheïsten heeft nooit in God geloofd en weet niet zeker of God bestaat, maar gelooft van niet, de tweede soort atheïsten heeft ooit geloofd, maar weet
zeker dat God niet bestaat.
Hoe kun je dat zeker weten? Is je zo veel ellende overkomen dat je moest concluderen dat God afwezig was?
In het kort: Ja.
Betekent dat dat je erger geleden hebt dan anderen? Leed kun je niet vergelijken, maar in het kort: Ja.
Hoe zit het dan met mensen in de sloppenwijken, mishandelde, verkrachtte en onderdrukte vrouwen, drugsverslaafden en daklozen, misbruikte en mishandelde kinderen? Is dat niet veel erger?
Jawel.
Mijn geloof in God gaf en geeft mij kracht. Dat wil ik niet kwijt. Maar die kracht is niet afkomstig van God, maar van mijn geloof
zelf. Ze zeggen dat je geloof gesterkt wordt door tegenslag, maar dat is niet waar. Als je genoeg tegenslag en uitsluiting meemaakt, begin je juist sceptisch te worden. Echter, als alles je voor de wind zou gaan zou je geloof een hol vat zijn. Je moet door ellende heen om te begrijpen wat geloven inhoudt. Ik ben blijkbaar nog niet een gevuld genoeg vat...
Ze zeggen daarentegen dat God je geen ellende aan wil doen, maar ze zeggen ook dat God je een kruis geeft om te dragen. Ja, het christendom zit vol tegenstellingen
Dat is namelijk toch
ook ellende? En als je elke dag de deur uitstapt met de gedachte dat God je weer met meer ellende opzadelt, wat dan met de zogenaamde hoop die je moet koesteren? Wordt dat dan niet uiteengeslagen? Ik denk van wel!
Als God je een slechte dag geeft, heb je dat schijnbaar verdiend! En als zelfs God je niet de moeite waard vindt, waar moet je dan nog hoop uit putten?
Ik kan niet zonder geloven. Maar ik duw het wel weg in het hoekje van mijn brein, want het is allemaal een ondoorzichtige modderpoel!