Typisch ik

High tea-dag is geweest en ik lig hier nog in mijn bed. Ik heb geen zin om naar beneden te gaan, want als ik naar beneden ga, kom ik een ramp tegen, een ramp die ik moet gaan opruimen.
Het begon rond half drie, met de hartige gang om drie uur en de zoete gang om vier en men ging pas rond zeven weg, dus dan moesten ze het wel echt gezellig vinden. Ik heb mijn vriendinnen die ik heel vaak zie niet echt gesproken omdat ze de aan de andere kant van de tafel zaten. Maar volgens mij ging het goed. Dichter bij mij had ik de ‘losse’ vriendinnen gezet die de anderen niet kenden en dat mengde allemaal wel lekker, ik dacht ook wel dat dat goed zou komen. Er was echt een goede vibe.
Misschien omdat ze allemaal al goed met mij viben, dus dat ze daarom ook met elkaar viben, stoort deze woordkeus?

Als naamkaartjes had ik lolly’s gemaakt. Ik heb er een brandblaar op mijn vingertopje aan overgehouden. Sowieso een tweedegraads brandwond dus, waarschijnlijk een diepe en dan kan ik zeggen dat dat komt door die ene keer dat ik lolly’s ging maken, dat litteken. Suiker is ook warmer dan kokend water. Maar de wond is maar een centimeter groot. Of nog geen centimeter. Ik kan dat nooit inschatten.
Ik heb op dezelfde arm ook twee littekens van die keren dat ik me verbrandde aan de oven. Ik ben gewoon onhandig met links. Volgens het internet had ik naar de huisarts moeten gaan, maar dat leek me onnodig. Zolang de blaar dichtblijft is het geen probleem. Toch? Ik wil gewoon niet voor niets naar de huisarts. Vind ik vervelend. Het schijnt dat je ook niets op die blaar moet smeren en zo dus, ja, ik laat moeder natuur wel zijn werk doen, voor ik weet niet hoe lang, want het is een redelijk diepe brandwond en het deed gigantische pijn. Dan weet je wel dat je zenuwen nog werken en zo. Op dat stukje van nog geen centimeter.
Hoe dan ook, ik ga niet meer met blote handen suikerwerk doen, want uit automatisme gebruik ik mijn vingers en holy shit je hebt het zojuist tot 147 graden gekookt, waarom ben je zo?

Al mijn baksels waren gelukt, behalve de fudge. De vorige keer was de fudge te zacht, dit keer was het te hard, ik wacht wel tot ik een goede suikerthermometer van Sinterklaas krijg. Eentje met een digitaal scherm. Er zit nu al damp in mijn “gewone” thermometer, ik weet niet of hij de kokende suiker aan kon. Ben al dat gepriegel met thermometers voor nu ook een beetje zat.
De mixer hier ging bij mijn een-na-laatste baksel kapot, dus ik moest die die ik voor mijn uitzet had gekocht inzetten en mijn moeder klaagde nu al dat ze die niet accepteert, die van de Lidl, dus we moeten een nieuwe mixer en zo.
‘Waarom staat hij in de kast?’ Vroeg ze gelijk.
‘Dat heeft papa gedaan.’ Onder het mom van: dat is beter dan niets.
‘Oh.’ Zei ze toen.
Ik ben blij dat ik een reserve-mixer had. En hij kan zelfs harder dan die oude. Handig voor een grote kom pizzadeeg.
Ik kan brooddeeg niet met de hand kneden; ik ben een zwakkeling.

Ik heb lekker veel lekkernijen gekregen; Italiaanse pasta en kruiden en van een andere vriendin limoncello uit Italië en een andere vriendin had losse thee en chocola gehaald met een gigantische mok erbij. En ik heb nagellak en oorbellen en een shirt met katten gekregen en een armbandje en ik kreeg te horen dat ik ‘een geweldige meid’ was en dat was allemaal wel lief. Blijkbaar had ik ook om een schildpadje uit Turkije gevraagd, dus die heb ik binnen. Een glazen (?) sleutelhanger. Ik vergeet dat soort dingen echt. Ik zeg heel vaak dat ik bepaalde dingen leuk vind en dan denken mensen: a-ha, dat ga ik voor haar kopen, en dan was ik het alweer vergeten en word ik verrast met mijn eigen ideeën. Ik kan ook cactussen gaan kweken met het nieuwe zaad dat ik heb.

Eerder deze week was ik tapas gaan eten met de vriendin die inderdaad haar diploma heeft gehaald en wil gaan verhuizen met haar vriend en meerdere baantjes heeft en het stelt me gerust dat ze eigenlijk niet zeker weet of ze dit de rest van haar leven zo wil blijven doen. Dat anderen het op hun 21ste ook nog niet helemaal uitgevogeld hebben. Ze spoorde me wel aan om écht die koksopleiding te beginnen.
Dat doet iedereen aan wie ik het vertel. ‘Oh wat leuk!’ en zo. En in de tussentijd knijp ik hem want straks is het toch niets voor mij. Straks verbrand ik al mijn vingertoppen. Of snij ik er een paar af. Mijn mooie vingertoppen met een dikke laag eelt aan de bovenkant door het gitaarspelen.

Weet je wat ik zou willen? Zo’n groentemes met twee handvaten, net als Nigella. Dat je hem heen en weer zaagt over je kruiden. Is het eigenlijk een kruidenmes? Ik heb geen idee. Ik weet de naam er niet van. Ik weet niet hoe je zo’n mes opbergt. In zijn eigen zakje?

En we dronken samen wat cocktails en ik praatte wat over mijn dates en ze vond het jammer dat cokekerel zo leuk was, op zijn cokegebruik na, en dat dat niets was geworden. Kon ik hem niet even af laten kicken?
Ik vind dat zo’n schadelijke vraag, want het impliceert dat ik de macht heb over het gedrag van een ander, wat ik niet heb en wat ik ook niet hoor te hebben. Ik ben niet verantwoordelijk voor wat iemand anders doet en het lijkt me ook niet slim om contact te zoeken in de hoop dat diegene ‘even voor mij afkickt’. Gewoon, nee.
En de vervolgvraag was of ik anders niet op Tinder wilde, maar dat zie ik niet zitten om verschillende redenen en elke keer dat ik een niet zo geslaagde date heb, denk ik: laat maar. Ik ben ook te naïef denk ik. Ik heb gewoon behoefte aan contact tot op het punt dat ik enigszins wanhopig begin te worden en dat is niet goed, want dan is het een de-eerste-de-beste-mentaliteit en daar heb je weinig aan. Dus. Misschien kom ik weer iemand tegen bij mijn nieuwe vakken. Psychologie weer.
Dan zeg ik: ‘Hoi. Ik ben ik en ik studeer ASW. Ik zit alweer in mijn vierde jaar nu.’ en dan voel ik me oud tussen de tweedejaartjes, ondanks dat ik pas 21 ben.

Het schijnt dat gisteren ‘typisch ik’ was. Met de servetten met katjes erop en het tafelkleed met sinaasappels en de tweedehands theekopjes met bloemetjes en de lolly’s en al het eten dat ik zelf had gemaakt. En met de kat die één keer op tafel sprong. Ik had een lichtroze vintagejurk met bloemetjes en pofmouwtjes aan. Weet je. Dat British Afternoon Tea gevoel.

Ik wil nog steeds niet opruimen.