uit elkaar

Mijn vriend en ik waren acht maanden samen. We hebben samen heel veel meegemaakt, en hebben het soms moeilijk gehad. Maar ik heb het idee dat we daardoor veel sterker waren samen, en daar was hij het mee eens.

Het begon allemaal in April. We kregen iets met elkaar en het was allemaal een en al leuk. Mijn vriend heeft wel een paar keer gelogen tegen mij over verschillende dingen die wel heel belangrijk zijn voor mij.
Ik heb het wel moeilijk gehad in die maanden. Hij had nogal problemen met emoties laten zien, en hij was er niet vaak wanneer ik hem nodig had. Er waren veel dingen die me wel dwars zaten. na verloop van tijd ging het wel steeds beter.
In September maakte hij het plotseling uit. We hadden een normale ruzie en in een keer kwam er zo veel uit dat ik er van schrok. Hij verweet me veel dingen, en maakte het meteen uit op een hele gemene manier voor mijn gevoel.

Twee en een halve week later zijn we weer bij elkaar gekomen. Dit keer begon het goed en bleef het goed gaan. Hij deed heel erg zijn best voor mij en veranderde. Hij leek gelukkiger te zijn, meer open, zorgde beter voor zichzelf en was er heel vaak voor mij. Natuurlijk hadden we onze dingen, maar ik was gelukkig.

Twee maanden geleden deed hij spontaan een aanzoek. Nooit had ik verwacht dat hij een aanzoek zou doen. Ik zei ja, omdat ik wist dat ik met hem samen verder wilde. We hadden zo veel gezien en meegemaakt samen, en groeide erdoor. We kenden elkaar als geen ander en lieten elkaar speciaal voelen en gelukkig.

Daarna was het nog steeds leuk. Soms konden we ook gewoon gesprekken voeren over wat we later graag wilden. Natuurlijk gingen we pas over acht jaar trouwen ( aangezien ik 18 ben en hij 17, dus wel erg jong om te trouwen). Maar het was wel leuk dat we onze toekomst konden bespreken met elkaar.

Toch ging het uiteindelijk fout met kerstmis. WE hebben toen een grote ruzie gehad. op eerste kerstdag hebben we alles uitgepraat, toen zei hij nog tegen mij: al had ik het uitgemaakt, ik weet zeker dat ik terug zou zijn gekomen naar je. Hij zei toen ook hele andere lieve dingen tegen mij.

De dag daarna, toen ging het toch weer fout. Die ochtend ging nog wel, maar die avond sloeg alles om. Zijn moeder bemoeide zich er zelfs mee. Weer had hij veel opgekropt en was alles fout. Het was een explosie waarbij hij het ook meteen weer uit wilde maken. Ik probeerde het nog wel goed te maken, maar het hielp alsnog niet. Hij wilde het uitmaken. Maar hij bleef me wel knuffels geven en kusjes. Hij zei nog ik hou van je, en hield op de terugweg naar mijn huis stiekem mijn hand vast ( anders zag zijn vader het denk ik). Hij wilde lunch voor me maken en wilde beste vrienden blijven, en ik moest hem vooral bellen als er wat was met me.

Je kan wel begrijpen dat ik heel erg in de war was toen ik thuis kwam. Ik heb de week erna heel erg in de put gezeten erover. Later is dat overgeslagen in boosheid. Ik had het gevoel dat hij onze verloving niet serieus had genomen, niet meende. Hij is ook 17, dus ik voelde me de dombo die geloofde dat hij ook maar kon begrijpen wat dat inhield.

Later ben ik daar weer verdrietig om geworden. Ik voelde me in de steek gelaten, de simpele emotie van ' je hebt me pijn gedaan'. Ik heb nog een beetje contact met hem gehad, maar heb het al snel afgekapt.

Het is nu bijna drie weken geleden dat het uit ging. We zien elkaar elke dag op school. Ik hoor van mensen dat hij me heel vaak nakijkt en bijna volgt, maar ik let daar niet op. Ik ben bezig geweest met mijn leven weer op de rails te krijgen. Ik heb mijn kamer verbouwd, schoongemaakt, de spullen van ons in een andere kamer gezet, nieuwe kleding gekocht, nieuw haar genomen. Dingen die me een gevoel gaven van een frisse start. En ik heb mezelf de tijd gegeven om erover in te zitten, en probeer nu verder te gaan.

Helaas is het niet zon succes als ik hoopte. Alhoewel ik er niet zo snel emotioneel over word, ik mis hem heel vaak. Meestal is het je hart die denkt dat hij terug komt, maar bij mij is het mijn verstand. Die kent hem, die weet hoe hij in elkaar zit. Toch weiger ik eraan toe te geven.

Ik heb gemerkt dat mijn ex nu weer erg de oude is. Hij rookt niet alleen weer, maar heeft ook maar 1 vriend die misbruik van hem maakt. Drie vriend lacht hem uit achter zn rug om. Mijn ex weet dat, maar hij heeft alleen maar hem. Hij acteert ook heel erg. Ik zat laast toevallig naast hem en ik voerde een gesprek met iemand. Mijn ex zat overdreven luidruchtig blij te doen, ik vond het maar vreemd. En ik vind het ook zo jammer dat mijn vriend weer terug is gevallen in zijn oude leven. Hij had vaak genoeg aangegeven dat hij dat leven niet wilde, en hij zich daar eenzaam in voelde.

Hoe serieus hij de relatie ook nam, ik nam het wel serieus. Ik nam de verloving serieus. En het blijft moeilijk, het blijft heel erg zwaar klote. Ik heb een heel sterk gevoel dat hij terug zal komen, maar ik wil er niet in geloven. Hij gedraagt zich nu alsof niks hem interesseert en hij doet nogal overdreven stoer, maar ik weet dat hij wel echt van me hield/houd.

Ik hou heel erg van hem, en ik weet zeker dat we bij elkaar horen. Dat gevoel kan ik gewoon niet weg doen, dat lukt me niet.
wat moet je dan doen?