Heb gevochten,gebeden en veel gehuild.
Met mijn hele lichaam heb ik er aan geleden.
Heb nu pas geleerd om zelfstandig te staan.
En van niemand om me heen gehoord,
hoe het nu veder moet gaan?
Waarom moest mijn leven langs deze weg verlopen?
op deze vraag is mij nog nooit door iemand het antwoord gegeven.
Over het verdriet de leegte en de onzichtbare pijn kom ik wel overheen.
Maar voel me in deze wereld zo onbegrepen en klein.
Waarom lijkt het of ik de enige ben die het ziet?
En is er in mijn omgeving geen enkel mens in de buurt,
die ook de werkelijkheid ziet?
Door die leegtes zonder lach,
kom ik wel door heen.
En mijn energie raak ik wel kwijt,
als ik op mijn racefiets rond rij.
Heb gevochten, gezocht en geprobeerd.
Heb er hard voor gewerkt,
maar waar ging het verkeert?
Weet dat woorden meer kunnen zeggen,
dan dat wat je hier leest.
Is de toekomst niet het doel?
Of is het geven, delen om vervolgens meer te nemen?
En is liefhebben, geloven en hopen,
vooral steunen in het vertrouwen van jou?