Unmatch with me.

De laatste paar jaar grondig mijn contacten aan het opschonen.

Mezelf aan het trainen om op mijn gevoel te vertrouwen.

Zodat ik meer ruimte heb om te ontdekken wie the fuck ik ben.

Maar weet je wat het ook is?

Ik besef me goed dat ik zelf ook een hoop bullshit trekjes heb door mijn opvoeding.

Ik heb veel te lang therapie uitgesteld.

Voor de pandemie lukte het me om gezond, light-hearted, functionerend en een doorpakker te worden maar enkel met behulp van mijn ex van 5 jaar die me het eerste jaar tegen zich liet spuien.

Huilen bij hem op de schouder door alle trauma's die ik heb.

Hij zei weinig. Steunde me, bouwde me op, hielp me aan structuur in mijn leven.

Ik hielp hem door hem liefde steun te geven, hem keer op keer te laten weten hoe sexy en tof hij is. Was wel zwemmen tegen de stroom in met zijn kutmoeder die steeds zij dat zijn dode broer beter is dan hem en zijn levende broer.

Maar het punt is.

Dat het geheel aan mij lag dat ik beter werd.

Hij was ook bij me gebleven als ik niet beter was geworden.

Omdat ie zichzelf niet op prijs stelt.

Daarom stelt ie ook onvoldoende grenzen bij zijn moeder. Om hem van d'r weg te trekken had ik haar moeten vervangen. Een betere dictator. Ik wilde dat hij om zichzelf gaf. Lukte niet.

Het was een kip en ei verhaal. Hij stelde geen grenzen, daarom had ie geen energie om zijn studie af te ronden zoals hij wil, daarom voelde hij zich nog waardelozer en stelde hij nog minder grenzen.

En tijdens de pandemie gaf ik weer niet om mezelf, voelde ik me net zo kut als in de middelbare, en klikte ik WEER met een eikel meet woedeproblemen die op mijn moeder lijkt.

Die óók, net zoals mijn eerste ex, niet om zichzelf geeft en daarom mijn bullshit pikt.

Ik heb ook red flags, in een datefase, in een relatie.

Dus ik moet eerst beter worden, mentaal. Om mensen aan te trekken die normaal doen.

Vandaag bij Tinder iemand gecoacht die me niet geloofde toen ik zei dat ik slecht nieuws had gekregen en niet meer open stond om elkaar te ontmoeten. Klopt. Is waar.

Ik zei tegen hem, als je iemand niet vertrouwt dan moet je er geen aandacht aan besteden.

Beetje gepraat.

Hij zei, je lijkt aardig. Als ik moet wachten is dat oke.

Ik zei: nee, ik ga iets unorthodox doen.

Jij bent duidelijk bereid om te wachten op iemand die voor jou een rode vlag liet zien.

Dat lijkt me niet goed voor je.

Ik klink aardig?

Nou, je verdient beter.

Unmatch met me, werk aan jezelf en trek iemand aan die je op prijs stelt en je het gevoel geeft dat je op prijs gesteld wordt.

En hij "I understand. Bye".

Duurde wat langer, moed verzamelen ofzo waarschijnlijk, en hij deed het.

Voelt goed. Om iemand anders te helpen ook al ben ik kut nu.

Hopelijk doet ie wat met dat gevoel.

We moeten allemaal meer om onszelf geven zodat we beter om anderen kunnen geven.