Update #2: Elke ochtend gaat het zo;

Ik ga savonds met goede moed naar bed. Zo van: vandaag ging het goed, dus gaat het morgen ook goed. Dat verband leg ik dan voor mezelf. Klinkt een beetje weird eigenlijk, want alle dagen zijn ook niet eens hetzelfde.
Maar als ik dan smorgens wakker wordt, en ik denk eraan dat ik over 2 uurtjes naar school moet, raak ik alweer in paniek. Woensdag hoefde ik niet naar school, maar toen ik smorgens wakker werd - nog niet helemaal helder enzo - dacht ik dat ik naar school moest en raakte ik echt in paniek. Tot ik me realiseerde dat het mijn vrije dag was.
Dinsdag en woensdag ben ik thuisgebleven, omdat ik helemaal kapot was van het huilen. Dat deed me goed, zo thuis de les weer volgen. Maar ik maakte het mezelf er niet gemakkelijker op. De stap werd donderdag alleen maar groter. Nu scheelt het wel een behoorlijk iets dat ik op donderdag het 1e uur vrij heb en maar 4 uurtjes les. En dan kan ik me nog aardig ontspannen.

Goed, meestal ga ik gespannen ontbijten en begint het huilen op te komen rond half 8. Tja, dan zit ik er zo een half uur mee.. Ik ben niet zo'n persoon die snel zelfmedelijden krijgt, maar als ik zulke huilbuien heb, wil ik niets liever dan in bed duiken en even alles vergeten.. En dan die buikpijn nog. Ik ga nu niet zeggen dat het me niet meer lukt, want dan krijg ik WEL zelfmedelijden.

Ok, vandaag 5 uurtjes op de planning. Laatste dag van de week. Energie op 0. Perfect. Precies wat ik nodig had. Ik laat jullie vanmiddag weten hoe het ging.

Het onweer geeft trouwens precies mijn gevoel weer.