Update groepsopdrachten en tindermannen

Lief dagboek,

Het is alweer een paar dagen tot misschien wel bijna een week geleden dat ik je voor het laatst schreef. Hoe lang precies weet ik niet, daar is mijn hoofd te chaotisch voor. Het is makkelijk terugzoeken, maar het doet er ook eigenlijk niet toe. Vandaag schrijf ik je weer en eigenlijk is die stilte een goed teken.

Afgelopen dagen heb ik het druk gehad met vanalles, maar niet op een nare manier. Ik heb me heerlijk gevoeld, niet gestresst, niet klote, al een paar dagen niet gehuild en juist wel contact gehad met mensen. Ik ga echt vooruit, denk ik, of ik hou dat mezelf voor, maarja, hoe kom ik erachter of dat zo is? Liegen tegen jezelf is lastig betrapt worden. Afin, ik denk dat ik me daar niet te druk om moet maken en dat het allemaal wel meevalt.

Het is wel gek hoe ik me realiseer dat ik eigenlijk vooral behoefte heb om te schrijven als het allemaal niet meezit. Dat is niet helemaal eerlijk, omdat er dan een heel verkeerd beeld van me verschijnt in mijn dagboek. Ten eerste zou ik je alleen vervelen met mijn eigen shit en ten tweede zou ik als ik het ooit teruglees mezelf ook niet echt aardiger gaan vinden lijkt me. Dus ik zal het proberen, ook wat op papier te zetten als ik me iets anders voel dan kut.

De groepjes-van-twee-opdracht is uiteindelijk op zijn pootjes terecht gekomen en het eerste deel ervan is intussen ingeleverd, sterker nog, ik ben er tevreden over, ondankt dat we het samen gemaakt hebben. Doel bereikt. De samenwerking verloopt goed en omdat mijn teammaatje van een andere universiteit komt en een schakelprogramma volgt kende ik haar nog niet. Het kwam mooi uit, al is het aan de andere kant wel weer uitstel van de confrontatie met mijn standaaard studiegenootjes. Nuja, het is een begin.

Wat tindermannen betreft. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed waarom ik daar vorige keer een halve post aan wilde wijden. We weten immers allemaal dat Tinder nooit echt een geschikt platform zal zijn voor wat je ook wil bereiken in de datingwereld. Misschien voor sommigen, ik ken immers mensen die hun langdurige parter van Tinder kennen en zelfs de eerste Tinderbabies zijn er al.

Zelf heb ik nooit meer succes gehad dan mannen die me in hun openingszin al uitnodigden om de horizontale tango met ze te dansen of de mannen waar je een keertje mee chillt en vervolgens nooit meer vanaf komt. Die eerste groep is makkelijk opgelost, gewoon niet op ingaan en het probleem is opgelost (of wel op ingaan, hè, als het al te lang geleden is dat je wat lichaamsbeweging gehad hebt met een ander lichaam). Anyway. De andere groep is hopeloos: één van mijn matches bleef ooit maar aan de gang, terwijl we niet eens een echte date gehad hadden. Hij was best knap en ik was stom genoeg geweest om hem mijn nummer te geven. Op whatsapp bleef ik maar berichtjes krijgen, of ik lekker geslapen had, wat ik gegeten had, en een selfie erbij. Manmanman. Uiteindelijk heb ik vrij letterlijk aan hem moeten vragen of hij alsjeblieft op kon houden met berichten en selfies sturen. Blijkbaar was niet zo responsief zijn niet duidelijk genoeg.

Dat was alleen eigenlijk niet de tinderman die ik in min afgelopen post had willen bespreken. Nope. Dat was Joost. Met Joost heb ik weleens afgesproken en een leuke date gehad...uiteindelijk met eh.. "happy ending", want wat maakt het ook allemaal uit. In ieder geval was het best een leuke avond, maar niet leuk genoeg om daadwerkelijk moeite te gaan doen en tijd vrij te maken om die jongen vaker te zien. Dat heb ik hem ook gezegd. Maarja. Hij blijft maar terugkomen, elke keer opnieuw en ondanks dat ik er gek van wordt is het eigenlijk ook wel fijn. Stel dat mijn relatief vaste scharrel (die niet van Tinder komt) een keertje uitvalt, dan is een back-up toch ook wel fijn. Ik vraag me af hoe vaak ik hem kan afwijzen voordat hij stopt met aandacht vragen. Is dat lullig? Nee toch. Hij doet het zichzelf aan.

Liefs,
Marit