Vaarwel pap...
Vandaag is de dag dat mijn vader is overleden.
Precies 2 jaar geleden. Maar ik herinner het als de dag van gister.
Ik ben samen met m'n moeder en m'n (Half)zus naar het graf geweest.
Het goot heel erg. Ik hoefde die dag niet naar school.
Vanavond uit eten naar een Indies restaurant. Want mijn vader was Indonesisch.
En ik dus half. Verdrietig. Maar m'n moeder en ik proberen er een leuke dag van te maken.
Een goede vriend van ons heeft een soort ketting. Ik ben even de naam kwijt.
Je moet hem vast houden met het hangertje aan de onderkant.
Dan kan je een vraag stellen. Als die van links naar rechts bungeld is heet een nee.
Als die van je af en naar je toe bungeld is het een ja. Die vriend vroeg: 'Is D. hier?' (Mijn vader).
Het kettinkje schudden hevig ja! Ik moest bijna huilen. Mijn vader was gewoon ergens hier bij ons. Een wonder leek het wel.
Jij bent mij
Je zit in mij
Ik voel je om me heen
Je zachte handen
je lieve lach
Ik weet
'k ben niet alleen
Zit je in een wart gat?
Een paradijs?
Gevangen?
Of ben je vrij?
Nee je bent bij ons
Je bent bij mij.
Voor de liefste papa van de wereld.
Van mij.
DAR, vrouw, 28 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende