'Vanaf nu doen we alles samen.'

Op klaarlichte dag wanneer ik weer wordt verstrengeld in herrineringen aan jou
Maar ik me niet zo zorgen,
Op klaarlichte dag omgeven door anderen,
Zijn er genoeg dingen die me op tijd kunnen redden,
Genoeg dingen die me aan andere dingen kunnen laten denken.

Maar het is het donker waar ik bang voor ben.
De periode tussen het moment dat ik mn bed in stap,
En het moment dat ik in slaap val.
Wanneer ik in bed lig is er niks wat me nog kan redden.
Het donker zorgt ervoor dat ik geconfronteerd wordt
Met mijn grootste angsten, mijn verste pijnlijkste en dierbaarste herrineringen.
En er is geen weg uit, behalve het bereiken van mijn slaap
Maar die lijkt met elke herrinering een stukje verder weg te drijven.
Hoe meer ik mn best doe om in slaap te komen,
Hoe erger het word, hoe moeilijker het word in slaap te komen,
En mijn gedachten voor even te laten rusten.

Gisternacht was het een herrinering uit de tijd dat we weer samen waren,
De keer nadat jij het uit had gemaakt.
De keer nadat ik weg ging bij Patricia.
We lagen in mijn kamer, in mijn bed.
Je zei dat je dorst had, en het was voor mij normaal geworden
Dat ik voor je op sprong en alles voor je deed, zoals in onze vorige relatie.
Dus ik wilde op staan om drinken voor je te pakken.
Maar je pakte mn arm en hield me tegen.
'Ik ga met je mee' zei je. 'Vanaf nu doen we alles samen'
Die laatste zin. Die 6 woordjes.
Zijn gisteravond wel 600 keer door mn lichaam geschoten.
Ik heb je laten gaan.
Ik heb je laten gaan met mn stomme hoofd.
Terwijl je zei dat we alles samen zouden doen,
Liet ik het jou alleen doen,
Net zoals jij het mij nu alleen laat doen, en alles samen doet met haar.

'Vanaf nu doen we alles samen'