vandaag

vandaag opzich een leuke dag gehad, was druk met school dingen. En je zou denken school is niet leuk maar deze opdracht is wel cool. je moet een verhaal vertellen door middel van foto's en dat is moeilijker dan je denkt. Dus vandaag een beetje rond gedwaald op een boederij. Schapen eten gegeven, nadat ze me haast bestormden. Was blij niet thuis te zijn. nouja thuis, het voelt alles behalve zo. Voel me er totaal niet mezelf. ik kan helemaal niets zeggen of het is al verkeerd en als ik dan besluit niets te zeggen is het ook niet goed. Het is nooit goed hier in huis. Alles kan en moet beter en als er een dingetje niet goed gaat krijg je de volle laag. Mijn vader wilt alle autoriteit en dat kan gewoon niet. ik vind dat zo raar. Hij zegt dan ja dat heeft je moeder ook niet en daarom word ze ziek, als ze nou naar me zou luisteren. en dan denk ik zo van hoe kan hij ervoor zorgen dat mijn moeder niet ziek word, zou ik heel graag willen weten. ondertussen kan ik helemaal over niets praten en raak ik verkropt in mijzelf. ik kan niemand vinden die mij kan begrijpen. Mensen proberen het wel maar het lukt hun niet. Ik merk dat het met mij alles behalve goed gaat. Ik wil gelukkig zijn, maar in deze tijd gaat dat gewoon echt niet.. Gevolg is dat ik dingen ga doen me gelukkig te voelen. Het grootste probleem is drank. Ik ben veels te veel aan het drinken op dit moment. 's ochtends begin ik al.... en ik weet ergens dat het heel slecht voor je is, maar ja je doet het toch omdat je denkt er blijer van te worden. het is op dit moment heel moeilijk er mee te stoppen. Ik wil gewoon blij zijn en merk wel door drank dat ik me iets beter voel. Daar ga je toch op af dan omdat je zo graag blij wilt zijn. ik wil mijn pokerface houden, wil niet dat mensen gaan vragen. Ik wil alles behalve aandacht. kan er niet tegen dat iedereen alles gebruikt om zo aandacht te krijgen van mensen. Ik haat aandacht.

ik wil gewoon normaal zijn net zoals de rest. En dat gewoon mensen niet perse weten wat er aan de hand is. Ik haat het er met mensen erover te hebben en meestal vertel ik nooit wat ik echt voel. Ben bang dat ze me uitlachen of mij helemaal niet kunnen snappen. ik kan nergens echt praten, behalve hier. maar alsnog is het moeilijk te beschrijven hoe ik me nou precies voel. ik snap mezelf soms echt niet en snap dat andere mensen mij ook niet kunnen begrijpen. Neem het ze niet kwalijk maar het is meer gewoon irritant dat ik nergens met iemand over kan hebben of advies kan vragen.

niemand kan het eigenlijk begrijpen iemand in huis te hebben die je niet kent door de medicijnen die ze gebruiken. Ik heb nog niemand ontmoet die dat hetzelfde heeft. Heb nog niemand ontmoet die altijd bang is voor het feit dat haar moeder ziek word en miss dood gaat. ze is namelijk 2 jaar terug bijna overleden aan teveel slaapmedicatie. ik heb haar nodig maar ze is er niet voor me... ik mis je mama, echt heel erg