waarom mij?

ik heb op dit moment dat ik niet aan moet met mijn frustraties over het feit dat mijn moeder alweer 15 weken in het ziekenhuis ligt. het is moeilijk te weten welke houding je moet hebben in deze situatie. ookal is het al 7x gebeurd dat ze in het ziekenhuis ligt. toch is het elke keer weer een andere situatie. er zijn zoveel dingen die door elkaar gebeuren, dat mijn gedachten uit elkaar vliegen. Soms heb ik heel veel hoofdpijn van de stress alsof mijn hoofd inderdaad bijna uit elkaar spat. Ik haat het feit dat ik er zo over loop te piekeren maar niets aa n de situatie kan veranderen. Mijn moeder is ziek en je moet het maar accepteren. ik vind dat heel lastig en zeker in deze periode van mijn leven kan ik het niet hebben dat mijn moeder er niet voor me kan zijn. ze is nu alweer 15 weken weg en ik mis haar zo.

nou zijn er natuurlijk mensen die zeggen dat ik haar gewoon op kan zoeken. Ik kan haar inderdaad opzoeken. Maar ze zou er niet uitzien als mijn moeder die ik ken als ze in een betere staat is. mijn moeder heb ik nooit gekend zonder dat ze medicijnen slikt die haar gevoelens uitschakelen. ze is mijn moeder niet. Het is best wel eng en het maakt me bang om erover na te denken dat je je eigen moeder niet kent. de persoon waarmee je alles deelt en die je al je hele leven kent en ziet als het voorbeeld voor jou. Het is eng om erover na te denken dat de persoon die je kent als je moeder niet je moeder is door die stomme medicijnen. als een persoon namelijk minder gevoelens heeft of geen gevoelens heeft, praat je met een heel ander persoon.

de laatste keer dat ik mijn moeder opzocht ben ik mij kapot geschrokken. ik praatte ergens tegen mijn moeder, maar toen ik haar in de ogen wilde kijken schrok ik mij kapot. ik kan haar niet aankijken, want op het moment dat je in haar ogen kijkt is ze niet je moeder. aan haar ogen kan je heel goed zien dat het niet goed met haar gaat. het is eigenlijk gewoon heel eng.

Mijn moeder betekend heel veel voor mij, daarom heb ik zoveel met haar te doen. Wat zij vroeger heeft meegemaakt en er dan als zn sterke vrouw bij zitten is denk ik bijna niemand gelukt. ik bedoel wie lukt het nou 6 kinderen op te voeden. Daar moet je zeker sterk voor zijn.

Ik kan gewoon niet beschrijven hoe erg ik mijn moeder mis. ik communiceerde nooit met mijn vader. want die was er nooit. iedereen liep op eieren thuis, omdat mijn moeder bijna ziek werd en iedereen dat zo lang mogelijk wilde uitstellen. het gevolg van mijn vader was dat ik hem nooit zag. de gevolgen merk je nu pas nu verwacht word dat je alles met je vader moet bespreken.

en de vraag die nog het meeste in mijn kop rond zweeft is waarom mijn moeder, en waarom mijn familie?
waarom kan je er niets aan doen en voel je je zo machteloos? hoe komt dit ooit weer goed?
ik haat vooral de waarom vragen omdat je op die vragen nooit een antwoord kan krijgen.....