Maar vandaag was er ook opluchting. Vanmorgen bij de revalidatie-arts geweest. Hij denkt niet
(NIETNIETNIET!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) dat het die dystrofie is. Heeft ook geen idee wat het wel is, maar dat is ook niet zo boeiend. Hij was het er over eens dat het belangrijker is om weer verder te kunnen dan om een diagnose te stellen. Pffieeuw
. Wou eigenlijk een vreugde dansje doen, maarjah, dat zit er dus nog even niet in
.
dus geen medische molen voor mij, godzijdank!Wel jammer dat ik toch over moest naar andere pijnmedicatie, dat was wel even moeilijk moment. Toen 'ie dat zei moest ik toch wel even slikken. Dus daar moet ik morgen al meteen mee beginnen. Was wel even lastig toen hij vroeg naar mijn gewicht
voelde me ineens heel dik, wat ik dus eigenlijk never nooit aan iemand vertel. Groepsleiding was er bij en ik durfde haar erna niet meer aan te kijken. Ben er ook niet meer met haar op terug gekomen, waar ik nu eigenlijk wel spijt van heb omdat ze nu al weg is.
Van de medicijnen die ik nu krijg, kan het zijn dat ik "licht wordt in mijn hoofd". Lijkt me voor een keertje niet zo erg (is weer eens wat anders als een zwaar hoofd...). Dus dat is even afwachten hoe dat gaat werken en of ik bijwerkingen krijg. Ik hoop van niet.
>>Krijg Lyrica... heeft iemandmisschien ervaring met deze medicijnen?
I need more informationVerder moet ik verdergaan met de fysio en mag voorzichtig beginnen met stabiliseren en mobiliseren van mijn voet en enkel (gezien deze steeds dubbelklapt). En over zes weken moet ik terugkomen voor controle, dan gaat hij kijken of een revalidatietraject moet worden uitgezet of niet.
Ik hoop van niet..Hij zei dat het in ieder geval niet aan mijn instelling zal liggen
de beperking aan mijn voet zegt ook eigenlijk niets over mij als persoondus ook dit wordt nog vervolgd