Vastgelopen of een doorbraak

Lieve lezers,

Mijn laatste afspraak met de psycholoog is al bijna een week geleden en deze verliep anders dan verwacht. Ik kan helaas niet meer alles terughalen maar wat ik nog weet vind ik handig om ook voor mezelf even met jullie te delen.
Onze afspraak begon met :”Hoe is het deze week met je gegaan ?” Nadat ze mij even de ruimte gaf om te antwoorden begon ze met “ ik wil even wat met je bespreken over de behandeling.. “ Hier begon ik al aardig te stressen. Ze vertelde dat ze mijn “casus” had besproken met een collega, omdat ze een beetje een dubio zat met mijn DIS “problematiek” ze wilde mij niet te kort doen om alleen behandeling te bieden voor de depressie. Ze gaf aan dat ze bang was dat de behandeling niet voldoende zal helpen en dat mijn DIS de depressie in stand houdt. En toen werd het intern echt onrustig. In eerste instantie was ik bang dat ze zou zeggen dat ze mij zou overdragen. Maar ze gaf aan dat ze voorlopig niet weg zal gaan. Dat ze er is gaan werken met het oog dat ze erg lang wil blijven werken . Ze heeft al 3 kinderen en dat is echt genoeg. Dus zwanger wordt ze ook niet. Ik kan je alleen niet beloven dat ik niet ziek zal worden. Ze gaf dus aan dat we echt de tijd hebben om langzaam mijn DIS “problematiek” langzaam te onderzoeken, en dat we gaan kijken welke “consequenties “ het heeft als ik dingen ga delen. Zodat we niks doen wat mij in de problemen of gevaar brengt. Ze vertelde mij dat ze wist dat er bepaalde “delen” waren die mij negatieve dingen laten doen, zoals niet eten of mezelf beschadigen ect.. ik ben zo bang dat ik controle verlies als ik meer ga delen. Maar in wil zo graag vooruit en dit alles blijft mij tegenhouden en zorgt ervoor dat het extreem moeilijk is om iets te bereiken. Verder kan ik mij niet meer herinneren van de afspraak, maar volgensmij heb ik meer teruggehaald dan dat ik eerste instantie dacht.
De afgelopen dagen ben ik alleen maar bezig geweest met informatie opzoeken .. om erkenning te zoeken ?? Ik heb zelfs gedroomd over mijn Dis klachten en dat ik dan ook tijd kwijt was zoals wel vaker. Maar tegelijkertijd zag ik mezelf wel zwemmen op dat moment. Maar dan wist ik niet wat daar deed. Zo ingewikkeld voor mezelf al, laat staan voor anderen. Dat valt helemaal niet te begrijpen..
Ik wil de diagnose niet, maar eigenlijk heb ik de
diagnose al een aantal jaar.
Ik vind dit erg moeilijk nog steeds.

Voor nu even genoeg want intern is het extreem druk

Fine avond
Knuffel kleintje