Veel om over na te denken

Tja, de titel zegt het eigenlijk al... ik heb veel om over na te denken...
Het zal wel een warrig verhaal gaan worden, recht uit mijn hoofd. Je bent alvast gewaarschuwd.

juni vorig jaar, moest mijn man voorkomen voor de rechter. in 2013 hadden we mijn nichtje opgevangen nadat ze een o.d. paracetamol had genomen en in de crisisopvang terecht was gekomen. We dachten er goed aan te doen haar daar weg te halen, tussen de "veel zwaardere gevallen".
Mijn zus heeft eerder borderline en later bipolair als stempel gekregen, dat zal toch wel wat hebben gedaan met de opvoeding van mijn nichtje. Mijn zus was altijd een groot manipulator.
Met een eindeloze energie. Dag en nacht kon ze doorgaan, om daarna in te storten.
Geweldig kon ze zijn en alles voor je doen. Maar verpulveren kon ze je ook als de beste, als een peuk die op de straat door een schoenzool wordt uitgeveegd.
Ik zeg altijd dat zij de aller beste zus ter wereld is en tevens iemand die je nooit in je leven wil hebben.
Goed, dat zal dus ook wel zn afdruk hebben nagelaten in de opvoeding van mijn nichtje, dat op 15 (bijna 16) jarige leeftijd dus bij ons terecht kwam vanuit deze heftige situatie.
Waarom zij een overdosis had genomen hebben wij nooit geweten. Wel weten we dat ze net een vriendje had en daar heel graag bij wou zijn, maar dat niet mocht van haar moeder. Geen contact via internet en telefoon met vrienden.

Zij hing meteen al heel erg aan mijn man, ze is opgegroeid zonder haar vader. Maar dit was anders. Ze kleefde aan hem, ik werd er kribbig en iebel van.
Maar goed, mij sloot ze buiten dus het idee dat ze iemand had waar ze dr ei bij kwijt kon... nouja, we probeerde toch te helpen?
Perslot had ik eigenlijk wel mijn handen vol aan mijn bijna 1 jarige baby die best veel nachten mij nog wakker hield.
zo'n 2 weken heeft ze hier verbleven en toen was ze weer weg. Weer terug bij haar moeder. Dat was best verwarrend omdat ze er eerst niet naar toe wou. Maar goed, misschien dacht ze bij dr ma wel weer sneller bij haar vrienden te mogen zijn.
Achteraf vraag ik mij nog steeds af hoe weinig begeleiding wij hiervoor vanuit jeugdzorg hebben gehad: helemaal niets namelijk.
Eigenlijk best vreemd want men mist geheel het 4-ogen princiepe. Maar dat is allemaal weer achteraf gelul natuurlijk.

een paar maanden later krijgen wij een brief van mijn zus dat mijn man haar zou hebben aangerand.
We mogen haar zelf niet spreken want het zou vast een rechtzaak worden ook al wou haar dochter dat niet.
Ik heb mijn man toen de deur uit gestuurd, knallende ruzie natuurlijk.
Maar aangezien ik haar verhaal nooit meer te horen kreeg en mijn man zijn best deed om alles goed te maken, hebben wij voor ons de draad zo goed en zo kwaad weer getracht op te pakken.

10 jaar later viel er dus een brief in de bus dat mijn man voor de rechter wordt gedaagd.
Een verhoor van verschillende mensen door de politie volgt, stress etc.
De daadwerkelijke dagvaarding laat nog een aantal maanden op zich wachten maar was dus juni vorig jaar.
Hij had betasten bekend en zij had ook binnendringen beschuldigd.
15 maanden werden er geëist + boete
de rechter besloot 6 maanden + boete, maar binnendringen bleef er bij staan als bewezen vanwege de gedeeltelijke bekenning.

Hogerberoep werd aangevraagd.
een nieuwe advocaat kwam aangezien de ander stopte.
De nieuwe advocaat zei dat hij alles had moeten ontkennen omdat het slachtoffer anders bijna altijd in alles gelijk krijgt. Waar is het recht???
het hogerberoep is nu volgende week...

maar dat is niet alles voor mij.
Mijn man is in de loop van de jaren ook veranderd. Mogelijk door dit onrecht, mogelijk door weet ik veel wat.
Maar het resultaat is een man die vaker snauwt en schreeuwt. Nors en ongezellig is. En je weet nooit wanneer hij die gezellige is of opeens omslaat naar die norse persoon die schreeuwt.
dat geeft mij veel om over na te denken.
Ik ben hem getrouwd, in voor en tegenspoed.
En als hij die gezellige is, dan is het ook gewoon wel leuk.
Alleen die persoon zie ik steeds minder. Dat zorgt er voor zelfs dat ik erg naar een ander toe trek.
Iemand die wel interesse toont, luistert, gezellig is...
Dat is niet goed, dat weet ik.
Maar t laat mij ook een andere wereld zien...
Ik wil geen gescheiden gezin zijn. Maar eigenlijk wil ik ook niet meer bij hem zijn.
Alles hier thuis gaat zo moeizaam en stroperig.
Hij wil niets leuks doen, ligt in het weekend tot half 12 in bed, gaat nooit samen met mij slapen maar ligt tot in de vroege uurtjes op de bank tv te kijken en valt daar dan in slaap. Scheeuwt te gen de kinderen als ze niet snel genoeg luisteren, in de ochtend komt hij doordeweeks op het allerlaatste moment zn bed uit als ik al klaar sta om de kinderen naar school te brengen... als hij naar werk gaat is hij altijd pas na het avond eten thuis...
Ik heb geen gevoel van samen zijn.

Nu heeft hij deze week opeens relatie therapie geregeld. Ik dacht: wow eindelijk, hij doet iets voor ons!
Maar dat was op aanraden van de advocaat, dat zou beter zijn voor de zaak. Pff ik kijk er dan toch meteen anders naar. Dat was in mei al voorgesteld om dat te gaan doen.
We hadden toen de laatste knallende ruzie waarbij ik had gezegd dat het van mij niet meer hoefde en de koek op was.
Hij vond dat onzin en dat we eerst nog relatie therapie moesten nemen.
Ik heb toen een site er voor opgezocht en gezegd dat hij daar dan maar een therapeut moest regelen als hij dat wou.
Nouja, dat doet hij dan nu de advocaat het zegt, voor de rechtszaak
Ik vind het moeilijk. Want ondanks dat ik intussen het bed niet meer met hem wil delen, hou ik wel van hem. Of in ieder geval geeft ik heel veel om hem. Ik wil m niet ongelukkig zien terwijl ik weet dat ik hem op deze manier ook niet gelukkig kan maken.
Bah, bah bah.

Veel om over na te denken en ik heb ook nog lang niet alles gezegd wat er eigenlijk te zeggen valt...
Maar ik ben nu wel even leeg geschreven.
Ik hoop dat het mij een beetje kan helpen om alles op een rijtje te kunnen zetten...
Ik zal nog wel een paar keren hier komen spuien,... dat zou in ieder geval wel gezond zijn denk ik...