Verboden liefde

Verboden liefde. Haast iedereen zal er vast eens mee te maken hebben gehad of krijgen, hetzij persoonlijk of via vrienden/familie/kennissen om je heen. Wanneer je er van buitenaf mee te maken krijgt heb je er vast en zeker een vooroordeel over. Dit is natuurlijk ook niet zo heel erg vreemd. Maar wat ziet men nu eigenlijk als verboden liefde en wanneer is het verboden?

wanneer twee mensen een diep wederzijds gevoel van liefde voor elkaar hebben, hoe kan dit verboden zijn? Is dit niet iets heel natuurlijks wat je overkomt? Ongeacht de situatie, wanneer twee mensen wederzijdse gevoelens delen is daar een reden voor, toch? Misschien horen deze mensen gewoon simpelweg bij elkaar. Misschien dient de zogenaamd verboden liefde als een les. De meest belangrijke lessen die ik geleerd heb zijn lessen uit liefde. "Goed of slecht". Ik heb geleerd dat liefde de meest krachtige energie is in dit universum, dus hoe kan liefde in algemeen ooit verboden of verkeerd zijn? Maar misschien, ja heel misschien probeer ik mezelf nu gewoon vrij te pleiten.

Verboden liefde. Heb ik er mee te maken? Misschien wel, misschien niet. Ok ok.. ja ik heb inderdaad persoonlijk te maken met wat in de volksmond verboden liefde wordt genoemd. Ondanks dit weet ik dat ik een goed mens ben met een goed hart, veel compassie en nog meer liefde voor mijn medemens. Hoewel ik inderdaad hoogst persoonlijk te maken heb met "verboden liefde" heeft het mij naar eigen inzicht alleen maar mooie lessen geleerd. Beter gezegd, ik zit nu midden in het leerproces maar heb nu al de meest mooie les(en) eruit getrokken. Niet alleen heb ik de meest mooie en liefdevolle lessen geleerd, het heeft een ontstilbare honger in mij aangewakkerd om nog meer te willen leren en begrijpen over de menselijke ziel en de ego. Ik mag eerlijk zeggen dat deze ervaring mij een nog beter mens maakt. Je zult je misschien afvragen hoe dit mogelijk is en of ik mij niet gewoon schuldig behoor te voelen. Dat zou voor mij betekenen dat ik mij schuldig moet voelen omdat ik, ik ben. Waarom? Omdat ik niets aan mijn gevoelens kan doen. Feit! Dit is niet iets waar je voor kiest. Waar je wel zelf voor kiest is hoe je ermee omgaat en wat je er al dan niet mee doet. Dit is ook de reden waarom ik er heilig in geloof dat ik mij nergens schuldig over hoef te voelen. Wij handelen namelijk niet naar onze gevoelens. Ok, toegegeven.. Er heeft op Maart 23 2012 een ontmoeting plaats gevonden die passioneel totaal uit de hand dreigde te lopen. Toch is in die tijd niemand van beide, naar mijn mening, fout geweest maar deze ontmoeting heeft veel teweeg gebracht. Het heeft ons in een vooralsnog onoverkomelijke situatie gebracht MAAR... Wat voor prachtige, wonderbaarlijke, meest adembenemende les(en) heeft mij dit alles nu daadwerkelijk geleerd?

De aller puurste vorm van liefde.



Deze onvoorwaardelijke liefde heeft totaal niets te maken met bezit. Het heeft niets te maken met het bij elkaar moeten zijn. Het heeft enkel te maken met onvoorwaardelijke steun, acceptatie en onvoorwaardelijk begrip. Het enige belangrijke is het welzijn van de ander omdat dit ook het enige is wat je ziel echt voedt. Soms doet het zeer maar dat is dan de ego die zich probeert te voeden. Ik ben goed op weg deze van mij af te schudden en hoewel ik nog een weg te gaan heb dit te bereiken, heeft mijn zogenaamde verboden liefde mij hier alleen maar wijzer en sterker in gemaakt. Hierdoor ben ik nog veel beter in staat geworden mijn ego te scannen en in toom te houden om me er uiteindelijk helemaal van te kunnen ontdoen.



Dit is de meest puurste liefde die ik op romantisch gebied ooit heb ervaren. Een liefde die ik al meer dan mijn half leven bij mij draag en op het perfecte moment in mijn leven de meest waardevolle lessen en inzichten uit leer. Ik heb veel lessen in mijn jonge leven geleerd maar geen enkele les was zo krachtig, zo ontzettend waardevol en geen enkele levensles reikte ooit tot zo diep in mijn ziel. Tijd, afstand, het verlangen om samen te willen zijn vervaagt terwijl de onvoorwaardelijke liefde, compassie, steun, begrip en vriendschap er nog steeds is en naar eigen gevoel altijd zal zijn. Deze ziel is onderdeel van mijn persoonlijke zielenmaatjes/familie, daar ben ik vrij zeker van en ik durf het niet zo heel goed te zeggen, maar soms... heeeel soms bekruipt mij het gevoel dat deze ziel misschien wel eens mijn tweelingziel zou kunnen zijn! :bloos:

Hoewel ik altijd heb geloofd in het bestaan van de ziel, is het vooral door deze "verboden liefde" dat ik haar diepste wensen en verlangens ben gaan zien en begrijpen. De honger naar kennis over waar mijn ziel vandaan komt en uiteindelijk heen gaat is alleen maar meer en meer gegroeid en mijn persoonlijke ontwikkeling is in een enorme stroomversnelling terecht gekomen. Ook ik heb als buitenstaander al veel vooroordelen gehad over bepaalde liefdes/relatie-situaties. Toch begin ik er steeds sterker in te geloven dat iets dergelijks als verboden liefde niet bestaat, maar dan nogmaals... Misschien, ja heel misschien probeer ik nu enkel mijzelf vrij te pleiten.