ooit als een kind vond ik een rust in het dwalen en vooral verdwalen in bossen, die in mijn voormalige woonplaats zo rijk telde...
uren liep ik langs en door de kronkelde groen die bijna als een mythisch wezen leek te slapen... even was ik één met de natuur, even begaf ik me in een ander wereld, een klein paradijs...
en zo als al wat in de natuur groeit en bloeit, (de bomen,struiken, bloemen enz, enz,) leek ook mijn fantasie te groeien en op te bloeien... de bomen in de wind leken eeuwen oude mythen te fluisteren, over kabouters,kobolden en elven...
verhalen over dappere ridders die draken uit de handen van verwaande prinsessen redden , en verstopte schatten... toen ik ouder werd en voor de eerste keer verliefd werd , verloor ik die gevoel van eenheid met de natuur ,verdrietig genoeg...
de ooit o zo warme omhelzende, magische, overwoekerende gevoel die ik in de bossen kreeg was er niet meer, ik had menselijke handen opeens om me heen nodig,aanwezigheid van een persoon ... en hoe sterker de liefde werd, hoe minder ik behoefte had aan de magie, gekheid in een bos...
maar soms, heel soms als ik weer eens door een bos loop , hoor ik de bos en zijn mythische wezens mij weer lokken, met hun ritmische geruis en andere geluiden, die als mooi gezang mijn diepste punt van mij ziel raken, en hypnotiseren met al die vormen en kleuren ...
het is dan ook niet vreemd dat ik stiekem soms wel eens van droom om in de bossen te gaan wonen, alleen, echter niet eenzaam, in een klein kabouterachtig huisje...
ik zal weliswaar geen WIFI of uberhoud internet hebben in mijn onderkomen daar, echter zal ik toch beter verbonden zijn met de ''wereld''dan nu ...