verder gaan..

Onverklaarbaar.

Wat doe je hier? Is er een reden voor, of is het er gewoon? je weet het niet en misschien wil je het niet eens weten. Maar steeds vraag je jezelf zoveel dingen af, zoveel antwoorden en je kan er niet eens één vinden. Niet eens één klein ding. Zoveel denken en zoveel piekeren over dingen die je niet begrijpt, over dingen die gewoon gebeuren. Het doet pijn, maar waarom? Je kan de pijn niet uiten, ik begrijp je pijn niet eens. Je wilt alleen maar zien wat je ogen zien, je wilt alleen maar doen wat je hart wilt doen. Maar wat willen je ogen zien en wat wilt je hart doen? Zoveel vragen opnieuw en opnieuw, er lijkt gewoon geen einde aan te komen. De pijn komt terug, de tranen stromen als een waterval over je hele lichaam, waarom in godsnaam? Wat kan het leven zijn zoals jij het wilt als je het leven en zeker jou leven nog niet eens begrijpt. Je hebt het gevoel dat je iets kwijt wilt, maar steeds achtervolgt je een vraag, wat? Waarom? Het is als een schaduw die je blijft volgen, voor de rest van je leven. Altijd een glimlach op je gezicht, doen alsof er niets aan hand is, alsof je gelukkig bent. Maar de echte waarheid, zit vanbinnen, diep vanbinnen in jou. Daar zit de pijn, het gevoel dat je maar niet begrijpt, die je maar niet kan doorgronden. Het is als een ongeneesbare wonde en als die toch geneest, blijf je er een litteken aan over houden. Soms lijkt het zelfs alsof je hart bevroren is, alsof je stilaan aan het verdwijnen bent en na een tijd, ben je er niet meer. Dat ene gevoel, niemand weet wat je bedoelt, jij weet het niet eens zelf. Er moet toch een manier zijn om je hart terug op te warmen, een manier om je bestaan verder te laten gaan. Welke manier en waar is die? Waar moeten we beginnen zoeken, waar? Je begint te huilen, jou tranen vallen zachtjes over je wangen, je bent verdrietig, ook al weet je niet waarom. Soms moet er gewoon geen reden zijn om je ongelukkig en ellendig te voel, soms ben je dat gewoon. Gewoon en meer niet, meer hoeft er niet te zijn. Alleen jij, jou tranen, jou pijn en jou onverklaarbaar gevoel. Het is allemaal zo nutteloos, het is allemaal zo moeilijk. Wat zoek je, wat is er? Ook al hoeft er soms geen reden te zijn, toch wil je een reden weten, je wilt alles gewoon begrijpen. Ooit moet er toch een einde aan komen, ooit moet het toch stoppen. Het is als een boek, het begint met de eerste pagina die je leest. Elke keer als je een pagina omslaagt, is er een dag van je leven voorbij. In dat boek, het verhaal, gebeuren allerlei dingen, leuke dingen maar ook droevige, net als in het leven. Tot er een eind aan komt en je de laatste pagina gelezen hebt en dan klap je het boek toe, gedaan. Net als je leven, ooit komt er een einde aan. Maar voor welke reden heb je geleefd? Voor welke reden heb je bestaan, als je daarna toch maar vergeten wordt. Wat is het doel, wat is het antwoord? Misschien moet je gewoon stoppen met naar antwoorden en redenen te zoeken. Je verspilt toch je tijd, je komt er toch niet uit en je leven gaat voort. Door zoveel te denken, word je gewoon ongelukkig en heb je gewoon te veel pijn. Die pijn vanbinnen, nog zo een gevoel dat je niet begrijpt. Die pijn is echt onverklaarbaar, je voelt het steeds opnieuw, elke dag en elke nacht. Wat is het waar je op wacht? Wat is het wat je wilt, waarnaar ben je op zoek? En die tranen, vanwaar komen die dan? Zit je lichaam te vol met pijn, moeten er daarom die tranen zijn? Wat als er te veel pijn is en te veel tranen? Wat gebeurd er dan? Weeral voor de zoveelste keer zoveel vragen waar je maar geen antwoord op kan krijgen. Laat het gewoon zijn. Laat die pijn maar in jou zitten, diep verboren waar niemand hem kan zien. Leef gewoon verder, zonder zoveel te denken en zonder zoveel onbegrijpelijke gedachtes te hebben, zonder te piekeren, zonder ongelukkig te zijn. Zet alles opzij en leef gewoon verder!