:(

Kapot.

Het is moeilijk om te begrijpen maar er iets wat ik wil kunnen uitleggen, iets weten, gewoon iets. Sommige kleine dingen kunnen je zo gelukkig maken maar soms kunnen deze kleine dingen je hart breken en je doen huilen. Waarom? Zo veel vragen en nog steeds geen antwoord gevonden. Wanneer stopt het allemaal, wanneer is het gewoon gedaan? Misschien is het allemaal nog niet eens begonnen. Waarom voel ik zo veel kleine pijnen die allemaal tot een grote pijn lijden. Die pijn maakt me ellendig, die pijn doet me huilen, die pijn maakt me gewoon kapot, op slot. Zo veel gevoelens, veel te veel zodat ik er na een tijd gewoon niet meer aan uit kan. Toch blijf je steeds de pijn verbergen want niemand hoeft te weten wat er scheelt, ze kunnen je toch niet helpen. Altijd maar lachen en gelukkig wezen terwijl je diep vanbinnen aan het instorten bent. Enkel als je alleen bent kan je de ware gevoelens die je steeds opnieuw hebt, enkel als je alleen bent kan je die uiten. Dat ik dingen voel is goed, dat wil zeggen dat ik gevoelens heb. Maar waarom enkel dingen voelen die je pijn doen? Nog steeds wil ik dingen voelen, maar dingen die mijn tranen veranderen in geluk en veranderen in de glans in je ogen zodat mensen kunnen zien dat je werkelijk gelukkig bent. Ik wil dingen voelen die mijn hart doen opwarmen en niks anders. Huilen wil ik ook nog wel maar enkel van geluk, niet meer van ongeluk. Altijd maak je jezelf zorgen om anderen en wil je dat zij gelukkig zijn, maar hoe kan je iemand gelukkig maken als jijzelf nog niet eens weet hoe het voelt om gelukkig te zijn. Er zijn steeds die kleine dingen en echt de kleinste dingen die je doen huilen. Is het dan omdat ik me te snel iets aantrek? Of ben ik gewoon te gevoelig? Zoveel vragen en nog steeds geen antwoord. Je hebt nog zoveel tijd om erachter te komen, je bent nog jong. Maar stel je eens voor dat je na al die tijd nog steeds niets gevonden hebt en nog steeds niet gelukkig bent, moet je dan zo sterven? Ik wil ervan af zijn, ik wil kunnen opstaan en zeggen dat het een mooie nieuwe dag is met een grote maar vooral een echte glimlach op mijn gezicht. Dagen komen en dagen gaan, is het dan nooit gedaan? Al was het maar voor één seconde dat ik gelukkig zou zijn, die seconde zou de beste seconde zijn in mijn hele leven. Hoe verder we vooruit gaan, hoe harder ik achteruit ga. Ik ga kapot, ik ga breken, ik ga doven, ik ga alles buiten gelukkig zijn. Ze zeggen steeds, luister naar je hart dan word je gelukkig. Maar ik heb altijd al naar mijn hart geluisterd en ik word er ongelukkiger van. Heb ik dan een speciaal hart? Of ben ik gewoon abnormaal, was ik maar normaal, ik wil leven en gelukkig leven, ook al was het maar voor even. Voor even zou ik alles geven om gelukkig te leven. Na zoveel te huilen blijven tranen steeds komen, zit ik misschien vol met tranen? Ooit moet ik toch uitgehuild zijn, ooit moeten die tranen toch op zijn, weg! Soms voel ik zo zwak, zo uitgeput, alsof ik op ben, alsof ik het niet meer aankan. Alsof ik niets meer ben, maar ben ik wel ooit iets geweest ? Ik kan nergens meer aan uit, het wordt me allemaal te veel, veel te veel voor mij. Al die gevoelens in mij door elkaar en in mijn hoofd, maken me zot. Zo zot dat ik stilletjes aan kapot ga. Kapot, gebroken, vernietigd, het is te veel, veel te veel voor mij. Dus tranen komen omdat het er uit moet, maar door die tranen komt het er niet uit, dan wordt het gewoon nog moeilijker en toch blijf je huilen, huilen van ongelukkigheid. En gelukkig zijn? Gelukkig zijn, daar zou ik alles voor willen geven. . .