Verdriet

Het doet me allemaal zo'n verdriet.
De oorlogen.
De verkrachtingen. De pijn die mensen elkaar aan doen. Van binnen en van buiten.
Waarom moeten mensen elkaar allemaal zo'n pijn doen?
Bedreiging hier, bedreiging daar.
Angst hier, angst daar.
Dooie hier, dooie daar.
Vechtpartij hier, vechtpartij daar.
Dan denk ik wel eens: houdt het dan echt nooit op?
Is het allemaal echt zo wreed als het eruit ziet?
Is er dan niemand die er iets aan kan doen?
Is er dan niemand die het opvalt?

En dan denk ik altijd aan al die presidenten en al die rommel.
Die beloven altijd: We zullen er iets aan doen.
En nog geen vijf minuten later is er alweer nieuws van iets dat uit de hand is gelopen.
Waarom beloof je het dan?
Als je het toch niet waar kan maken?
De mensen die het doen moeten er zelf iets aan doen. Als dat niet gebeurt, zal het ook niet snel op gelost zijn.

Maar we hebben er allemaal last van. De regels worden dan weer aangescherpt.
We mogen dit niet meer omdat er dat is gebeurd.
Wij zijn dan weer de dupe van de mensen die zich niet kunnen gedragen.
en natuurlijk, ik heb zelf ook wel eens gevochten. Maar laat ht dan in elk geval niet uit de hand lopen.
En zorg ervoor dat jij zelf er problemen mee hebt en misschien die ander.
Maar laat anderen dan toch niet de dupe zijn van jou gevecht?

Dat verdriet die mensen elkaar pijn doen. Ik snap het niet.
Hoe kun je dat volhouden?
Hoe kun je dat doen?
En dan stug volhouden dat het niet jou schuld is. Of dat de ander het verdient. Terwijl je soms zelf bent begonnen.
Wees dan een echte man en zeg eerlijk dat het jou schuld is.
Ik snap er geen hol meer van.

Het doet me verdriet dat er zulke mensen op de aarde zijn.
En ik denk dat ik vast de enige niet ben.
Kunnen we niet gewoon samen leven? Kunnen we niet gewoon normaal tegen elkaar doen?
Dat is toch veel leuker.
Let eens op: het wordt een stuk gezelliger als je samen leeft. Zonder dat je de hele tijd ruzie met elkaar moet maken.
Ik weet het zeker.

Maar het wil nooit. En stiekem doet me dat pijn van binnen en zou ik er iets aan willen doen.
Maar aan het eind van deze lange gedachte besef ik: Ik ben net als al die andere mensen.
Want als er iemand op straat in elkaar wordt getrapt, ben ik ook te schijterig om er iets van te zeggen.
Zo erg is het wel.
MEnsen zijn bang om er iets van te zeggen omdat ze bang worden dat ze zelf het slachtoffer worden.
Kijk even in de geschiedenis en je ziet het wel.
René Steegmans. Die in elkaar werd getrapt omdat twee gastjes op een scooter te dicht bij een bejaarde langs reden en hij als enige er iets van durfde te zeggen.
Maar die mensen die er WEL iets van durven te zeggen, die hebben recht van spreken. En die verdienen echt respect. Helaas is het zo erg in Nederland met het geweld dat vele mensen dat respect niet verdienen.
Alleen maar omdat ze bang zijn er iets van te zeggen.
En dat doet me toch wel echt verdriet

Marc