Ik wil gewoon zo graag een arm om me heen.
Iemand bij wie ik echt alles kwijt kan. En echt van me houdt. En niet alleen als het uit komt.
De enige die ik echt vertrouw, zijn mn ouders, zusje en familie. Ik hou van familie.
Van mijn vrienden kan ik niet op aan.
Ik zou graag iets met je af willen spreken, maar nu lukt het me echt niet. Ook al zou ik het zo graag willen.
En dan ben jij daar nog. Altijd goed als ik er ben, maar nooit echt als ik je nodig heb. Ik vertel ook niet alles aan je. Omdat ik weet dat je vindt dat ik me aanstel. Ik weet het wel. Ik doe net alsof ik het niet weet. Je praat over me. Ik weet het. Ik weet het allemaal. En wil je ook alsjeblieft niet zo moeilijk doen en zeggen dat je me niet mee kan blijven nemen. Dat hoeft ook helemaal niet, daar heeft niemand ooit om gevraagd. Als je daar klaar mee bent.. prima, kap er dan mee. Voor iedereen beter.
Ook helemaal goed dat je boos wordt dat ik geen initiatief neem, en me dus verplicht tot dingen. Ik ga niet nog meer doen dan ik nu al doe, dus jij zal dan wat moeten terug houden.
Ik weet ook dat ik nooit meer wat van je ga krijgen. Ik heb het opeens helemaal verpest ofzo. Ook goed. Het interessert me niet, het gaat mij niet om te spullen, maar jou wel blijkbaar.
Verder begrijp je me niet, kan je het je niet voorstellen als ik een keer iets heb, en stel ik me aan.
God, wat ben ik blij met je -_-'
En als laatste.. heb ik jou net afgewezen.. Ik ben wel lekker bezig zeg