Verhaal 24: ik kan het nu niet helpen
'Wil je hier echt mee doorgaan?' Haar stem klonk onzeker alsof er hierna geen weg meer terug was. Uiteraard wist ik dat het anders zat. De weg terug was immers per definitie makkelijker te vinden en te volgen dan de heenweg. 'Mekker niet zo', riep ik, geïrriteerd door haar onzekerheid. Onzekere mensen zijn zowaar nog vervelender dan hondenstront en pissen tegen schrikdraad. Langzaam begon ik haar van haar kleren te ontdoen. Eerst de knoopjes van het gele bloesje dat ze droeg en bij het onderste knoopje aangekomen ging ik vloeiend verder naar haar gulp, die niet werkte met een rits maar ook met knopen, hetgeen mijn werk makkelijk maakte omdat alles hetzelfde was. Haar schoenen stonden nog bij haar thuis. Ik had toch geen tijd om te wachten op iemand die d'r schoenen nog aan moest doen. Zo kwam het dat ze in die donkere, koude septembernacht bij mij met blote voeten achterop de motor zat. Haar broek ging uit, haar bloesje gleed langs haar gladde schouders en over haar fluweelzachte armen op de grond. alleen een bh scheidde haar naakte lichaam nog van de buitenwereld. 'Ik heb het koud', zei ze. 'Dat vind ik niet vreemd', antwoordde ik te nors, 'maar ik kan het nu niet helpen'.
r^m, man, 36 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende